خراج

     خراج

رسیده  سال  نو  اما 

به  خانه  کاج   ندارم 

چو  قایقی  که 

به  پارویی  احتیاج  ندارم  .

نمای  شهر  قشنگت

حراج  کرده  تو  را .

چه  سود  دو  لت  مسکینم  و

خراج  ندارم .

نیستی

                 نیستی

تو  نیستی  و  دلم  باز   هم   بهانه   گرفت  .

ز  شب   سیاهی   موی   تو   را  نشانه  گرفت 

طواف  صبح   نمی   آیی    و    به  روز   پنهانی

بگو  ،  سراغ   تو   را   می  شود  ، شبانه  گرفت ؟

درخت  لطف  ، چو   بکاری   به  خاکدان   ،  طلب

ز   شا  خسار   بهاری   شود   ،  جوانه   گرفت  .

کدام  آدمت   افتاد  ،  پیش   پای   دلم  

که  سجده   آمد   و   در  پایت   آشیانه   گرفت .

طنین   صحبتت  افتاد  ،  دست   شعر   لبم 

قصیده   های   تو   هم   قالب   ترانه   گرفت  .

چه   فصل   ها   گذشت  و  گذشت   بی تو بسی .

که   انتقام   تو   را   باید   از   زمانه   گرفت  ؟

خویش

خویش

چون  باد  توان   ز  آتش   و  دود  گذشت  .

باید  چو  پلی  ز  خواهش   رود  گذشت.

مفهوم    سبکبالی    اندیشه    ،    یکیش

آن  است  که  از  خویش  توان زود گذشت .

معلم

       معلم

نیازی  نیست

فریادم  کنی.

دادم  کنی.

با  این  زبان

یادم  کنی.

که  من  فریاد 

می  دانم.

غم  بی  داد 

می  دانم.

خودم  تاریخ

می خوانم.

مرا

مانند  مردم

احترامم کن.

مرا

مثل  همانهایی

که  می  دانی

نامم کن.

زیادی  نیستم.

حرف  زیادی  هم  نمی  گویم .

مرا

مثل  خودت  در  شهر 

پیدا  کن.

گره  را  

با  گره  نتوان

گره  با  دست  خود  

واکن .

نیازی  نیست

فریادم  کنی.

قدری  سکو  تم   را  تماشا   کن .

هوایم 

بس  غم  انگیز   است .

به  رویم  

یک  دری  وا  کن .

هوای  کودکت  را

دوست   می   داری

معلم  را  مشدد  پیشه  معنا  کن .

بساط  جهل  را 

با  علم 

رسوا  کن .

تو  ای   از   پشت  میزی 

با  من  و 

از  پشت  میزی 

بی  من  .

این  احساس   را  

مو  ضوع   انشا   کن .

معما  را

تو  پیدا  کن .

مرا

چو ن  توت 

در  اردیبهشت  خود  مخواه

ای  دوست .

که  من

چون  سیبِ هر  روزم

تو  را  در  دست .

صبورم  من

اگرچه زخم  سوز  باد  ها  دارم .

برای  ماندن  گل 

سالها  فریادها  دارم .

خیال رحمتی

از  خار  صحرا  نیست .

منم  آن  مرد  چوپانی

که  ترس از 

گرگ  جان  ها  نیست .

مرا

بار  دگر  با  گل  تماشا  کن .

ببین

صحرای  آشو  بم .

مرا

مهمان  دریا  کن !!!

وطن

                       وطن

<<  به نام خداوند جان و خرد

کزین بر تر اندیشه بر نگذرد>>

از این چون گذشتی بیارای خویش

بیندیش بر دین و ایمان و کیش

که بودی؟ چه بودی؟کجایی؟ همین

ز آیین و ملک و هوا و زمین

ز آغازت از خویش آغاز کن

وطن را سر آغاز این راز کن

یکی نیک مردم ز ایرانیان

ز اقوام پیش و ز ایلامیان

ز ایران پیش و ز اقوام خویش

همان گُرد مردان ایام پیش

همانان که فردوسیش یاد کرد

و طن را ز دیو و دد آزاد کرد

ز برزویه ، بهمن ، زجمشید و کی

کمانداری آرش و  تیر  وی

ز تهمینه تا جنگ گُرد آفرید

ز رستم که سهراب را بر درید

و طن پیرهن نیست تا بردری

بل  ، آیین و تن نیست تا بگذری

منت را وطن کن  ، وطن را منت

نشاید گذشت از وطن یا تنت

گرت  نام   ایران تو را هست باش

ز بو یش هر آیینه سر مست باش

و طن را زبانی بجز عشق نیست

و طن جای تمرین و سر مشق نیست

و طن را به ایل و دلیلت مخواه

و طن را در اندازه فیلت مخواه

چو ناموس، رگ های گردن گذار

عزیزش بر خویش و دیگر گذار

ز پرچم وطن زنده و شاد شد

هر آنکو که بیند ورا شاد شد

الا ای تو فرزند بوم  و برین

غیور و شهید و سر افراز دین

ز ایران ، هر جای و هر راه و رای

ز پستی بلندی و خورشید و ماه

ز شرق و ز غرب و شمال و جنوب

به خورشید تابان ، طلوع و غروب

در اقصای پست و بلند وطن

دماوند و دشت کویر ختن

خلیج همیشه سرافراز فارس

به گرمی الفاظ شیرین پارس

به اقوام ایرانی صلح جو

به آیین نیک و به آداب  خو

 زآیین پیش و ز آیین پس

خدا جاری اندر و لاغیر کس

ز نور و ز خور و ز آتش بلند

ز عشق و ز عقل و ز اخلاق و پند

چو شیران بغرد ، به آواز گرگ

به آغوش  گیرد  ، معمای  مرگ

بلند اختر و آسمانت سهی

هنر پر چمت را شود آگهی

<<  چو ایران نباشد تن من مباد

بدین بوم و بر زنده یک تن مباد >>