ایرانیم

از دیار ادب و علم و هــــــنر ایرانــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

همه دانــــــــــند زآوازه و از ایمانــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

خلق احــــــمد ز سراپرده معبود آمــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد.

در تجلیـگه ایران شــــــده در عرفانــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

ما زپندارو زگفــــــتار زاغیــــار سریــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

قبل از اسلام به ما داده شد از یزدانــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

ما که در مکتب خورشید پریزاده شدیـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

داده کورش به جهان سلسله و خاقانـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

اهل عشقیم همه ، مکتب عشاق اینجاســـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت.

سعدی و حافظ و عــــــطار شده دیوانــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

گر به ظــــــــلمت برسد طایفه ما کافیســــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت.

بگشاید ورق از حافـــــــــظ و از قرانـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

جز وطن هر چـــــــه که باشد غم غربـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت دارد.

هست آنجا به گمـــــــانم قفس و زندانـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

شاید اغراق شود خانه معراج اینجاســــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت.

هر که خواهد کــه ملا قات کند جانانــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

همه اقوام من از طــــــــــــایفه ایرانـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــند.

خون بیفشانم اگر پـــاره شود سامانــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

سرگشتگی

چرخیدی و چرخیدم و چر خید زمانه.

باچرخ زمان چرخ زدم خانه به خانه.

پیدا نشد و گم شدم از چرخش ایام.

ای وای من و وای تو و وای بهانه.

زین گردش و زان چرخش و وین سوختن اما.

دنیا قفس ما شد و معشوق ، چو دانه.

چون طفل فراری ، شدم از مدرسه عشق.

با خیره سران مشق تو کردم به ترانه.

آن واعظ و این پیر مغان هر دو دروغند.

چون نیست حقیقت همه گویند فسانه.

دریا تویی ای دوست بر این قطره نگاهی.

خواهم که به سیل تو شوم باز روانه.

جبر

مانده ام بی تو و بهــار را چه کنم؟

                                          دل زخمی زدرد خـــــار را چه کنم؟

این بــــــیابان بی علــــف یک سو.

                                          هــــر طرف نیـــش مار را چه کنم؟

چاره ای نیست ایــــــــنکه تنها یم.

                                          سر فرازی این حـــصار را چه کنم؟

زندگــــی برد و باخــــــت هم دارد.

                                          ننگ و بــد نامی قــمار را چه کنم؟

نیست اینجا ، پنـــــاه و فرجـــامی.

                                          تو بگو رنج بی شمــار را چه کنم؟

دل بریــــدن ز خویش آسان است.

                                          در و دیـــوار و یــــــــار را چه کنم؟

من که محکوم جـــبر تاریخــــــــم.

                                          تهـــــمت اختـــــــــیار را چه کنم؟

از هــــــزاران صدای نا مــــــانوس.

                                          مانده ام عـرعـر حمـار را چه کنم؟

کنج عــــــزلت گزیدن آسان است.

                                          این همه قــــیل و قال را چه کنم؟

گر چه اینجا همش زمستان است.

                                          حسرت دیدن بــــــهار را چه کنم؟

ما نگهــــبان تو شه رنجــــــــــیم.

                                          غارت مـــو ش و سـار را چه کنم؟

خدایا

کعبه ی دل

هر کجا هستی ، ولی من با نشان کعــبه ات.

دوست دارم تا تو را  ، در کعبــــه پیدایــت کنم.

این بیابان ، آن بیاببان ، پا به پای کوچــــــه ها.

بوسه آوردم که من  ، تقــــدیم پا هــا یت کنم.

بسته ام از دیدنیـــــــها  ،  تا بیــــــــابم دیدنت.

چشــــمها را می گشایم ، تا تماشــــا یت کنم.

چار کنج کعـــــبه را گشتم  ، ندیــــدم ماه من.

دست ها را شــــانه در ، مو هـای زیبایت کنم.

هاتفــــی می گفت ، اینـجا کعبه آمال نیست.

کعبـــه دل را بسوزان ،  تا که احیــــــایت کنم.

قدر آغاز است  ، تا احــــــیا کنی انــــدیشه را.

اشــــک آوردی که تا مهـــــمان دریـــایت کنم.

حاجیان را، کعبه،میقات است تا خود گم کنند.

ورنه شیطان را چه حاجت،تا که رسوایت کنم.