گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .بهار
عید همه ی همو طنان عزیزم مبارک باشد
بهار
تا ب پایا نش نمانده ، فصل سرد بی قرار
پای رفتن می کند ، تا می رسد فصل بهار
صبح از خواب زمستان تا که بر خیزد دلم
بوی خوبی بر مشامم می رسد از کوهسار
تا که دامن می کشد آلاله بر دشت و دمن
نغمه خوانی می کند از شوق دیدارش هَزار
دست باران تا که می شوید سراب برف را
می شود پیدا ، حقیقت های روز آشکار
رُفت و روب روزگاران در حریم یار و جار
شوق دیدار و تماشا دارد این ملک و دیار
مرد نوروز از حصار دیو خود سر ، تا رهید
دیو خود خواه تباهی گشت از خود شرمسار
زیر تقویم زمستان هر که آمد خط کشید
تا به تاریخش سپارد ، هم به قصد یادگار
شعر می ماند چه بنویسد ز اسرار نسیم
عقل می ماند چه بشمارد ز رنگ بی شمار
من هنوزم تا تماشایت ، منجم پیشه ام
آسمان تا آسمان ، پایان پذیرد انتظار
خوش به حال هر که ایامش بهاری تازه شد
خوش به حال هر که می سازد به ساز روزگار
تماشای بهار
تماشای بهار
رو به صحرا شدن این بار ، تماشا دارد
دیدن رقص گل و یار ، تماشا دارد
باورت نیست بهار آمده بر دشت و دمن
همنشینی گل و خار ، تماشا دارد
تپش قلب زمین و جهش غنچه ی یاس
چون شوی محرم اسرار ، تماشا دارد
به تمنا ، چو رسد بلبل دلخسته به گل
بیقراری سر دار ، تماشا دارد
دست عقل و دل عاشق که رسیدند به هم
اضطراب پس دیدار ، تماشا دارد
شعر ققنوس من و تار دل قاف تو در
همسرایی به شب تار ، تماشا دارد
گو یمت عاشقم ، اما تو بگویی نه چنین
پیش اصرار من انکار ، تماشا دارد
سیر تکوین گل از غنچه به دامان شراب
مستی و لحظه ی اقرار ، تماشا دارد
پس سرمای زمستان و پریشانی گُل
شوق رویش ، طرب سار ، تماشا دارد
تو بهاری که به تکرار ، تر و تازه تری
رنگ تکرار تو هر بار ، تماشا دارد
بهار
شانه ی دیوار ما را ، خیس می سازد ، بهار.
گیسوان یار ما را ، خیس می سازد ، بهار.
می نوازد ، تا بشو راند ، غم و اندوه را.
سیم های تار ما را خیس می سازد ، بهار.
بس زبان عشق می لافد به گوش روز گار.
نیش های مار ما را خیس می سازد ، بهار.
گل ، می افشاند به ایوان حریم زندگی.
سقف سست غار ما را خیس می سازد، بهار.
نغمه می خواند پرستو، تا بیابد خویش،خویش.
کرک جان سار ما را خیس می سازد ، بهار.
می شود بیدار از خواب زمستان ، بید مشک.
تک درخت خار ما را خیس می سازد ، بهار.
بی گمان در رستخیز آب و باد و سرو و گل.
ریشه ی افکار ما را خیس می سازد ، بهار.
بخشش بی حساب
بر لبی خشک ، آب می مانی
بر شب مستیم ، شراب می مانی
تو که هر صبح مثل خورشیدی
بخششی بی حساب می مانی.
مصدق
شب های وطن چه صبح صادق دارد .
تصدیق کنیم ، بلا تصدّق دارد
کار نامه ی تاریخ وطن ، مفتخر است
امضای قشنگی ، چو مصدق دارد