گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .دو تایی
مرا با بوسه دعوت کن ، ببین جانم به لب آمد.
از این آتش رهایم کن ، نمی بینی که تب آمد.
غروبم کرده چشمانت ، در این صبح خیال انگیز.
هنوزم محو خورشیدم ، نفهمیدم که شب آمد.
***
بینداز این تــــبر ، از جان من خون در نمی آید.
عقیمش کرده ام ، فرزندی از مادر نمــی زاید.
از این افسانه تا افسانه دیگر ، نمـــی دانم.
ولی عمر سیاهی بیش و کم ، آخر نمی پاید.
***
بیا پیاده مرا با خودت ببـــــر ، شاید.
غروب منتظر ماست، آشنای غریب.
دلم گرفته ، دگر پاســخی نمی آید.
نه از ترانه باران ، نه از صدای حبیب.
***
باز هم پیراهن یوسف دریدی ، با وفـــــــــــا.
باز از دکان دنیا نان خـــریدی ، با وفـــــــــــا.
عاریت دادیم دندانی ، که روزی وانـــــــهی.
کهنه بودند آنکه جای نو خریدی ، با وفـــــا.
خرابم کردی
آمدی باز مرا خانه خرابم کــــردی.
این تو بودی که نپرسیده جوابم کردی.
شعله در خرمن احساس من ارزانی شد.
تا به خود آمدم این بار کبابــــــــــــــــم کردی.
خم جانم تن انگور تو را حس می کــــــــــــــــرد.
در هم آمیخت که اینگونه شرابم کــــــــــــــــــردی.
تو چه دیدی که از آبادی من تـــــــــــــــــــــــــرسیدی.
تا بدانجا که چنین سخــــــــــــــــــــــــــــــت عذابم کردی.
کلماتم همه در نعت تـــــــــــــــــــــــــــــــــو مصدر می شد.
صرف تکرار مـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرا بین که کتابم کردی.
هر که می دید مــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرا یاد زمستان می کرد.
من ندانم نو چه در فصل شبابم کـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــردی.
چشمه جان من از شوق تو در جـــــــــــــــــــــــــوشش بود.
گرد بادت چو در افتاد، حـــــــــــــــــــــــــــــــــبابم کردی.
به ثوابی الف قامت مـــــــــــــــــــــــــــــن تاق تو شد.
چون کج افتاد ، بدینگــــــــــــــــــونه صوابم کردی.
سحر از دولت منصور تـــــــــــــــــو بیدار شدم.
دیدم آغوش رقیبان و عــــــــــــقابم کردی.
من چه کردم که چنین دست به دست تو شدم.
گاه چون چنگ تو و گاه ربابـــــــــــــــــــــــــــــم کردی.
خواب دیدم که در آغوش تـــــــــــــــــــــــــــــــو من خوابیدم.
هر چه بیدار شدم باز تـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــو خوابم کردی.
تقدیم به شما .
http://dl.tapmusic.ir/load/94/1/shah%20zeidi%20aseman%20mast.mp3
دلتنگی
هنوز از گریــــــه دیشب دلم از غصه دلـــــــخونـــــه.
ببین اشکام که می ریزه ، مثل شر شر بـــارونــــه.
تو نیستی تا ببینی باز ، اتاقم سرد و خـاموشــــه.
گلهای باغچه یخ کرده،داره برگاشو مـــی پوشــــه.
میشینم روی میزی که تو دیشب جاتو گم کـــردی.
بازم می رم همونجایی،که قبلا راتو گم کــــردی.
می دونم خیلی دور اما ،میای جاییکه سر کـــردی.
منو دلشوره هام اینجا ،میمو نیم ، تا تو بر گـــردی.
نه می خوامو نه میــذارم کسی جای تو بنشـــینه.
دیگه چشمای دلتنگــــم فقط عکسا تو می بیــــنه.
میای روزی که با دستات، تو مو هام شونه میکاری.
سپیدی ها نمی ذارن ، سیاهی هاشو بشـــماری.
کاش
کاش دنیـــــــــــای بشر دغدغه جنگ نداشت.
کاش یک پرچم و آن هم به تنش رنگ نداشت.
کاش می شد به سـرودی همه را راضی کرد.
کاش وجدان بشـــــــر را همه جــا قاضی کرد.
کاش این فاصله ها را زمیان بر مـــــــــی چید.
کاش از مرز خــــــــــــدایی همه جارا می دید.
کاش دنیای بشر ســــــــــــاده و یکـرنگی بود.
کاش معنای تفاوت سر بی رنـــــــــــــگی بود.
کاش در فهم بشر حو صله ها گـــــل می کرد.
کاش مفهوم تفاهم شده حاصــــــــل می کرد.
کاش از پیش بشر فاتح شــــــــــــــطرنج نبود.
کاش دعوا سر دزدیدن یک گنــــــــــــــــج نبود.
کاش فر مان بشر دست حکیــــــمان می بود.
کاش دانایی عالم سر ایمــــــــــــــان می بود.
کاش ملیت ما بوی جهـــــــــــانی می داشت.
کاش اخلاق نمودی همـــــــگانی می داشت.
کاش در دین همه ، جای خــــــــدا یک جـا بود.
کاش در ذهن بشر باز خـــــــــــــــــدا تنها بود.
کاش کی پنجره ها رو به حـــــــــــیاط گل بود.
کاش فرزند بشر از پـــــــــــــــــدری عاقل بود.
کاش اسطوره فقط مـــــــــــــرد برنز ینه نبود.
کاش آزادی ما ، مشــــــــــــــــکل دیرینه نبود.
کاش مردان قلم افسر ارشـــــــــــــــــد بودند.
کاش فرمانده و ارشد هــــــــمه مرشد بودند.
کاش آ دینه فقط لحـــــــــــــــــــظه ربانی بود.
کاش تسبیح و نماز همـــــــــــــه عرفانی بود.
کاش یکشنبه کلیسا به دعــــا بر می خاست.
کاش هر صبح بشر شاخه زیتون می کاشت.
کاش در صفحه تا ریخ بشــــــــــــر جنگ نبود.
کاش در نامه اعمــــــــــــــال کسی ننگ نبود.
کاش دعوای سیاست همـــــــــه نیرنگ نبود.
کاش دانشکده ای با هـــــــــــــدف جنگ نبود.
کاش در انجمن خلـــــــــــــــــــق ادیبان بودند.
کاش قضات جهان صاحـــــــــــب ایمان بودند.
کاش تفسیر حقوق بشری یکــــــــــسان بود.
کاش قانون پناه و ســــــــــــــــــپر انسان بود.
کاش مفتی همه جا درس حقیقت می گفت.
کاش عارف همه از اهل طریــــقت می گفت.
کاش دیوانه فقط عاشق فریــــــــــــادش بود.
کاش شیرین در اندیشه فرهـــــــــــادش بود.
کاش بتخانه و بـــــــــــــــــــــت باعث آزار نبود.
کاش در مانکده ها خالـــــــــــی و ، بیمار نبود.
کاش مر غابی زیبا قفســــــــــــــش در یا بود.
کاش جنگل ،پر فریاد بــــــــــــــــــط و درنا بود.
کاش آبی همه جا بوســــــــــه به دریا می زد.
کاش اندیشه ی ققــــــــنوس به عنقا می زد.
کاش انشای جهان مســــــاله اش دیکته نبود.
کاش بیمار سیاسی گنــــــــــهش سکته نبود.
کاش دنیای قلم حوصـــــــــــــــله پاکن داشت.
کاش چاقوی سیاست به تنش ضـامن داشت.
کاش زندان بشر مذهـــــــــــب و تا ریخش بود.
کاش کاشف نگران یـــــــــــــــــخ مریـخش بود.
کاش مردان توهم همه عـــــــــــــــــاقل بودند.
کاش وعاظ نصیحت همه عـــــــــــــــامل بودند.
کاش باران که می آمد ، همه را تـــــر می کرد.
کاش سیلاب عدالت همه را ســـــــــر می کرد.
کاش دنیای کهنسال کمـــــــــــــــی کودک بود.
کاش بازیچه هنوزم نــــــــــــــخ و باد بادک بود.
کاش چو پان دروغــــین دو سه تا بز می خورد.
کاش آن دزد سیاست عـــــــــرق رز می خورد.
کاش هر محتسبی کیسه تقـــــوا می دوخت .
کاش والی سر دعوای عدالــــــت می سوخت.
کاش اینجا سخن از کشک و کک و ساس نبود.
کاش دنیای عمل فرصــــــــــــت احساس نبود.
کاش موضوع هنر مـــــــــــــــاذنه و کاشی بود.
کاش موضوع طبیعت ، تــــــــــــــم نقاشی بود.
کاش می شد کاش را کاشـــــــــــــــــــی نمود.
کاش را می پخت و خاشـــــــــــــــخاشی نمود.
چراغ جان
این چراغ جان من جز ســـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــوختن کاری ندارد.
گر تو آزارش کنی می میــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرد و یاری ندارد.
بامن اکنون اندکی آرام تر ،داد ســـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــخن کن.
دیده ای پروانه ای با شمــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــع آزاری ندارد.
در طواف من شبیه زایـــــری قـــــــــــــــــــــــــــــــدری دعا کن.
گرچه می دانم طبیبی قصد بیمـــــــــــــــــــــــاری ندارد.
در گلستان جهان هر شاخه از گل ذیـــــــذه باشی.
نیست خو شبو غنچه ای در پای خود خاری ندارد.
من اگر می سوزم امشب ،میزبانی چــــــــــون تو دارم.
ورنه تنها سوختن در عشق آثــــــــــــــــــــــــــــــــاری ندارد.
تو همان شاهی که در بندت اسیــــــــــــــــــــــــــــری تازه داری.
گر چه این سلطان ، زنجیری و دربـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاری ندارد.
می فروشم،می فروشی،می خــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرم یا می خری.
جان عاشق جز به معشوقش خریـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــداری ندارد.