شب چله

                                      شب چله

سرزده  اکنون  شفق  ، ماه به بالا رسید

تیغ کشیده به شب ، تا شب از آنجا رسید

شرم ز آذر گذشت ، دی چو سر آغاز شد

شوق زمستان بپا ، مو سم سر ما رسید

پیر زنی دلفریب ، سرزده  آمد به شب

از سر شب قصه گفت ، قصه به فردا رسید

فال و نی و نغمه ها ، ساز و طرب هم بپا

حافظ شیرین سخن ، یکه و تنها رسید

شب به تما شا نشست ، عا شقی آغاز شد

دست در آغو ش هم ، چله و یلدا رسید

سرخ در انداخت سرخ ، شهد در آمیخت شهد

نقل   بپاشید  و  گُل  ،  وامق    و  عذرا  رسید

شب به درازا کشید ، صبح در اندیشه شد

چون بهم آمیختند ، نور به جانها رسید

زمستان

یلدا

شب ، بهانه است ، سر زلف تو پیداست ، بیا.

موج اندیشه ی من ، راهی دریاست ، بیا

امشبی ، راه دراز است ، دمی با من باش.

در خیالم ، رخ مهتاب تو ، تنهاست ، بیا.

شب یلداست ، ببین خو شه پروین ، چو نست.

خَم ابروی تو ، از دور ، هویداست ، بیا.

گر چه از دیدن تو ، مشتری افتاده ، به خاک.

قمر عشق ، فقط ، زهره ی زیباست ، بیا.

دامن افشان کن و سر در چمن انداز ، بتا.

بوسه بر شانه زدن ، نو بت گلها ست ، بیا.

دختر  شرقی ، مژگان سیه و موی بلند.

مرد ، اندیشه ی بارانیت ، اینجاست ، بیا.

خشت من و تو

وطن