کاش

کاش دنیـــــــــــای بشر دغدغه جنگ نداشت.

کاش یک پرچم و آن هم به تنش رنگ نداشت.

کاش می شد به سـرودی همه را راضی کرد.

کاش وجدان بشـــــــر را همه جــا قاضی کرد.

کاش این فاصله ها را زمیان بر مـــــــــی چید.

کاش از مرز خــــــــــــدایی همه جارا می دید.

کاش دنیای بشر ســــــــــــاده و یکـرنگی بود.

کاش معنای تفاوت سر بی رنـــــــــــــگی بود.

کاش در فهم بشر حو صله ها گـــــل می کرد.

کاش مفهوم تفاهم شده حاصــــــــل می کرد.

کاش از پیش بشر فاتح شــــــــــــــطرنج نبود.

کاش دعوا سر دزدیدن یک گنــــــــــــــــج نبود.

کاش فر مان بشر دست حکیــــــمان می بود.

کاش دانایی عالم سر ایمــــــــــــــان می بود.

کاش ملیت ما بوی جهـــــــــــانی می داشت.

 کاش اخلاق نمودی همـــــــگانی می داشت.

کاش در دین همه ، جای خــــــــدا یک جـا بود.

کاش در ذهن بشر باز خـــــــــــــــــدا تنها بود.

کاش کی پنجره ها رو به حـــــــــــیاط گل بود.

کاش فرزند بشر از پـــــــــــــــــدری عاقل بود.

کاش اسطوره فقط مـــــــــــــرد برنز ینه نبود.

کاش آزادی ما ، مشــــــــــــــــکل دیرینه نبود.

کاش مردان قلم افسر ارشـــــــــــــــــد بودند.

کاش فرمانده و ارشد هــــــــمه مرشد بودند.

کاش آ دینه فقط لحـــــــــــــــــــظه ربانی بود.

کاش تسبیح و نماز همـــــــــــــه عرفانی بود.

کاش یکشنبه کلیسا به دعــــا بر می خاست.

کاش هر صبح بشر شاخه زیتون می کاشت.

کاش در صفحه تا ریخ بشــــــــــــر جنگ نبود.

کاش در نامه اعمــــــــــــــال کسی ننگ نبود.

کاش دعوای سیاست همـــــــــه نیرنگ نبود.

کاش دانشکده ای با هـــــــــــــدف جنگ نبود.

کاش در انجمن خلـــــــــــــــــــق ادیبان بودند.

کاش قضات جهان صاحـــــــــــب ایمان بودند.

کاش تفسیر حقوق بشری یکــــــــــسان بود.

کاش قانون پناه و ســــــــــــــــــپر انسان بود.

کاش مفتی همه جا درس حقیقت می گفت.

کاش عارف همه از اهل طریــــقت می گفت.

کاش دیوانه فقط عاشق فریــــــــــــادش بود.

کاش شیرین در اندیشه فرهـــــــــــادش بود.

کاش بتخانه و بـــــــــــــــــــــت باعث آزار نبود.

کاش در مانکده ها خالـــــــــــی و ، بیمار نبود.

کاش مر غابی زیبا قفســــــــــــــش در یا بود.

کاش جنگل ،پر فریاد بــــــــــــــــــط و درنا بود.

کاش آبی همه جا بوســــــــــه به دریا می زد.

 کاش اندیشه ی ققــــــــنوس به عنقا می زد.

کاش انشای جهان مســــــاله اش دیکته نبود.

کاش بیمار سیاسی گنــــــــــهش سکته نبود.

کاش دنیای قلم حوصـــــــــــــــله پاکن داشت.

کاش چاقوی سیاست به تنش ضـامن داشت.

کاش زندان بشر مذهـــــــــــب و تا ریخش بود.

کاش کاشف نگران یـــــــــــــــــخ مریـخش بود.

کاش مردان توهم همه عـــــــــــــــــاقل بودند.

کاش وعاظ نصیحت همه عـــــــــــــــامل بودند.

کاش باران که می آمد ، همه را تـــــر می کرد.

کاش سیلاب عدالت همه را ســـــــــر می کرد.

کاش دنیای کهنسال کمـــــــــــــــی کودک بود.

کاش بازیچه هنوزم نــــــــــــــخ و باد بادک بود.

کاش چو پان دروغــــین دو سه تا بز می خورد.

کاش آن دزد سیاست عـــــــــرق رز می خورد.

کاش هر محتسبی کیسه تقـــــوا می دوخت .

کاش والی سر دعوای عدالــــــت می سوخت.

کاش اینجا سخن از کشک و کک و ساس نبود.

کاش دنیای عمل فرصــــــــــــت احساس نبود.

کاش موضوع هنر مـــــــــــــــاذنه و کاشی بود.

کاش موضوع طبیعت ، تــــــــــــــم نقاشی بود.

کاش می شد کاش را کاشـــــــــــــــــــی نمود.

کاش را می پخت و خاشـــــــــــــــخاشی نمود.