گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .
گپ خودمانی (17)
خُدا رَ شُکر .
ای ، یک نفسی میا یو میشو.
.... اون قدیم تران دی گویا ، مای دهی بَ ، مسجد مساله بیه.
نُشانش همین که سه تا مسجد داریم. اون قدیم تران یک سری آدم هایی که اعتقادشان قوی تر
و بقولی ، دلی تر ببین ، (مسجد وان) می گردین . یعنی همه کاره مسجد. ورف جیر کنن ،
لاش و هیمه، تهیه کنن. نظافتو، گاهی،گل بیم و گلکار و ...
جری مسجد ، مش رمضان آقا یو عمو شریف. جیری مسجد دی این اواخُر عمو عیوض و
اُسا جمال. و پیش تران دی خیلیای دیگه که یادشان بخیر.
مردم اندی گیر فتار بیــــیَن . که غیر محرم و ماه رمضان خیلی مسجد یا دشان نبه.
مگه تعزیه. جیری مسجد چار طرفش کوچه بَ .که سه تا خانه اونی دیم بَچسبی بَ. کوچه شرقی
که در ورودی مسجد با دو تاسکوی زیبا وبزرگ با دو لنگه در چوبی کوبه دار داشت .
پی سرش قهوه خانه و قصابی و رنگرزی بَ.
یَک حیاط مربع شکل ، وسطش یک گته سکو برای تعزیه خوانی داشت . طوری که
دور پرش اسب سوار با تمام هیبت و تشکیلات به چرخش در میومه . سه طرف حیاط دی ایوان بَ
که یکیش ورودی زُنکان و یکی دیگش ورودی مَردُکان. دیوار شرقی شبستان دی پنجره های چوبی
زیبا به طرف حیاط داشت که البته به نسبت طول شبستان خیلی کم بَ و شبستان دی کمی تاریک.
مخصو صا طرف جنوبی یعنی همون طرفی که محراب قرار داشت. غروب دیمان گور و ظلماتی بَ.
وسط شبستانَ پرده می کشین . شبستان دو قسمت جنوبی ، شمالی بَ که منبر دی پرده ی بغل
قسمت آقایان دَبَ. گرچه مسجد گلی و چوبی و بسیار ساده بَ . اما مسجد بَ . با همان چراغ زنبوریانش
و یک گته بخاری چوبی . جری مسجد دی با کمی تفاوت و همین خصو صیات . بخصوص اون قدیمی
آدمان و اون قشنگ اعتقا د شان.
شک دنی که مردم ، همیشه کمک کار مسجد بینه. اما هر چی گته آدمان ، سعی می کردن ،
کدخدا ، انجمن ، شورا یا پاکار گردن. تا بتا نن مشگلات دهَ حل و فصل کنن . اما این چند سال دیه
هیشکی سراغ کار وعمران و آبادی و مردمی مشگلا تی پی نمی شو . یا اگه می شن به خاطر رفع
تکلیف و خالی نبودن عریضه یَ. اما همه ، مسجدی بَ سر کله میشکنن . که یک کارهَ ، باشن و اون
دور پر دباشن . این در حا لیه که مسجدان ، نو و خیلی قشنگه و اصلا مشکل مردم ،حداقل مسجد نیه .
آدم نمی فهمه این مسجدی میان چی دَرَ . که اگه ثواب باشه . دهی بی آبی و بی صاحبی ثوابش ویشتره.
کو چان خراب . ا ُو مزروعی نداریم. اُو با خوردنی و لوله کشی دیه معلوم. صحرا وملک و در
بی صاحب هر که میا، هر که می شو. پلی ریخت و قیافه دَ بیگی تا قبرسانی دیمه . امکانات خدماتی
دی هیچ. یک صندوق تعاونی ، یَک دوکان . یَک گت تری که همه اوی حرفَ گوش کنن. یا اینهمه گته
آدمانی که داریمو، هیچ استفاده ای نمی نیم. گرفتار یان گت گردین و . آدمان کچیک. !
می شو =میرو د نَبَه = نبود دیم = صورت
پی سر = دنبال گته = بزرگ دی = هم
بَ = بود دیه = دیگر اُوُ = آب
بیه = بوده است کچیک = کوچک رَ = را
میا = می آید گت= بزرگ دنی = نیست
همراه
چون تو همراه منی ، ماه منی .
با منی ای ماه و همراه منی .
سرزمین من خدای عاشقی است .
من وزیر عشق و تو شاه منی .
گپ خودمانی (16)
سلام
این گپ که الان می خوام بگم .
خیلی خودمی حرف نیه .
وختی یک چی رَ ده نفر دَ میشنوی .دیه کمکم باورت می بو ، که حتما یک چی
باید با شه .
نمیدانم اون آدمایی که در دهه سی و چهل دهمانَ بنگتُن
و بشین تهران . اونانی چکنی بن بنشتیین یا نه . همونانی
که سربازی بشیه یا معاف گردیه ، اینجه یعنی گورانَ وُل
کرُدنُ و بشین تهران ، یک لقمه نانی پی .
گاهی اینانی دهن دَ یَک چیزایی میشنویی که اگه الان
نوه نتیجشانیب بگوی . یا زیر بار نمی شن یا از خجالتشان
حاضر نین هرگز این حر فان بشنون .
بی خانمانی ، گر سنگی و بد بختی ، بیسوادی و بی پولی
بی کس کاری .
اینجوری که او نان تعریف مینن ، از بس فلاکت و بد بختی
اونروزگار بیگیتیبه که آدُم بُرمُش میگیره .
میدانی اندی زند گیان شبیه هم بیه که هر کدو مشان که
از زندگیشان تعر یف مینن ، تو خیال مینی او نیکیی داستان
دَرَه تعریف مینه .
.... گر گور سر کلمانَ بیگیتیبَ . یَک قران
پول جیفمان دَنُبَ. رخت و لبا سمان پاره پاره .
یک فامیل نُداشتیم ما رَ راه بد یه یا یک قران ما رَ هادیه.
شو جا نُداشتیم با خُسیم . چندی گسنه با ختیم .
و .....خدا فلانیی پدر بیو مرزه . اگه فلانی نبه مُن ...
ای نور به قبرش بباره ، نمی دانی چه خدمتی من و زن یالم
کُرد. هم مُنَ خانه ها دا یک مدت و هم پول.
اگه او نَبَه کسی منَ کار هانمیدا .
فلان جا گیر دکتیبیم بیومی منه نجات بُدا . مُنه ببرد
کاری سر .
تکیه کلام اکثر شان همینه که خلاصه روزگار پر از بد بختی
و فلان کس منی دست بیگت ببرد کاری سر . با همه ی اون
بد بختی و نداری و دهاتی گری و بیسوادی .
.
.
.
چن تا خانواده درن که هی اسمشان بَبَرد می بو و هی او شانَ
خدا پدر بیو مُرز می رسن .
اینان اون مو قع هر کدیمشان یک کاریب . دسشان وا بیه . تا
بتا نسین . اون آدمانَ ببردین کاری سر .
یکیش همین مخابرات .
یکیش ارتش ، گرو بانی .
یکیش شهر بانی ، جاندار مری.
یکی دیگه مستخدمی آموزش و پرورش .
و...
می ترسم اسم ببرم از این خانواده های واقعا گورانی و با
تعصب و با غیرت . او نو خت کسی جا بمانه ، اما یک
چند نفری هسن که بیشتر تر جیع بند زبان اون روزانی آدمانن .
اینان غیر از اون .
از برای اینانی که دهی میان بمانسین دی غافل نبینَ و تا
بتا نسین از پول و امکانات دو لتی و شخصی برای عمران و
آبادی اینجه دی تلاش کردینه .
این روزان جعفر داوودی اسمیه که ویشتر تکرار
می بو . کمی آدمان میشناسن و خیلی نمی شناسن . اما
اما همه ،دیده و ندیده به مردانگی و شرف او افتخار می نن.
این مرد که حالا نه به خاطر پو لش که البته اون دی خیلی
با ارزشه . اما به خا طر نگاهش ، به خاطر انسا نیتش
به خاطر حس قشنگ و دلبستگیش به سرزمین آبا و اجدادش
چی بگوم . به خاطر اصالت خانوادگیش .
... دیگه مجبورم بگوم تا اونانی که نمی دانن بدانن که
پدر و عموی این آقا چه انسا نهای والا یی بینه و چقدر
آدمانَ همینان سر کار ببر دین و از بد بختی و فلاکت
به نان و نوا برسا نسینه .
ارواح آقایان حسن و مهدی داوودی و درگذشتگان از
این خانواده شاد و قرین رحمت باد .
عکسی از این خانواده در اختیار نبود تا مورد استفاده قرار گیرد .
مردی ایرانی
دوش ، می گفت ظریـــــــــــــــــــــــــــــفی ، به ظرافت سخنی .
که ، ظریفــــــــــــــــــــــــــــــــی شده ، شمع بصر ، انجمنی .
پچ پچ افتاد که این یو ســــــــــــــــــــــــــــــف ایرانی کیست ؟
که گُلش داده ظرافــــــــــــــــــــــــــــــــت ، به زمین و چمنی.
*****
هر کسی داد سخن ، داد و ظر یــــــــــــــــــــــــــــفی خندید .
از ، ظریفان قدیم و ز ظریــــــــــــــــــــــــــــــفان ، جدید .
همه گفتند :که در ظـــــــــــــــــــــــــــــــرف زمان دیده نشد .
شاید این تازه به دوران ، شود امـــــــــــــــــــــــــــروز ، پدید .
*****
داد ، آواز ســــخن ، مرد ادیبــــــــــــــــــــــــــــی ز میان .
که چه حاجت ز ظر یــــــــــــــــــــــــــــفان ، سخن آید به بیان.
آن ظر یفــــــــــــــــــــــــــــــــی که از او داد سخن می گو یند .
نیست جز لطف خـــــــــــــــــــــــــــداوند ، بر این ملک و زمان .
*****
گر چه اغراق نه در ساحت مـــــــــــــــــــــــــــــه رویان است .
ماه ما ، دکـــــــــــــــــــــــــــــتری از مملکت ، ایران است .
نام او هست جــــــــــــــــــــــــــــواد و سر او هست سواد .
یعنی آن مرد ، ظریــــــــــــــــــــــــــفی به همه دوران است .
*****
بر وطن آمده این بار ، تقــــــــــــــــــــــــــــــــــی خان دگر .
ز مصدق خبر آورده ، ظریـــــــــــــــــــــــــــــــــــفا ، چه خبر .
یادم افتاد که آن شاعر پاریــــــــــــــــــــــــــــــنه ، چه گفت!
گفت : فرزند هـــــــــــــــــــــــــــــــــنر باش نه فرزند ، پدر .