گپ خودمانی (9)

سُلام

خُدُ م اینجه دَرُم و دُلُم او نجَه

گاه گداری ، یَک چیزایی یادم میا.

نمیدانُم خوب بَ یا بَد. هر چی بَ با همه خو بیانش . خو دُشی همرا خیلی بد بختی دی داشت.

یکیش همین " نان" خاب ، دَ نُبه . اندی که .خیلیان یالانشانه میر سان "  اشکُم خُراک ."

این یعنی اینکه   "نان"  گیر نیمیو مه . هَله یَک چیزایی دیگه نقل میُنن. خیلی قدیم تران دَ که آدم

جز نکبت و بد بختی چیز دیگر یادُش نمی یایه . اما با همه ی این نُداری . اگه یکیی سفره ی

سر یک لُقمه نان دَبه میدیی اون دور تر فلانی رَ صدا می نه ، بیو با هم نان با خوریم . خاب

این همو نیه که با این همه دارایی امروز مردم اصلا"  دنی.

یکی دیگه که خیلی دی دور نی ، همین " نفت " یا دَنُبه یا خیلی کم که فقط چراغ لمپا

اون دی یکی دو سه ساعت شو کی بَسوزه و تُمام. بقیه تُمام پُخت و پز و گرما و چیزای

دیگه،  تش و تنور دَ بایستی عمل میو مه . دیه نگو از گو زور و لپه و سُر تا اشگر و لاشو

سر آخر ، گون . که اون صحاب مرده ی بَکنسن و بار کردن و بیوردن چه مُصیبتی بَ به جای خود.

          کل سال بَ و چها ر تا حلب نفت "همون پیت ".  پیت حلب اگه اینشالا سالم بَ و میگیتی

می بردی منگلان حسین ملکانی شُعبه ی دم . البته خیلی پیش تران تا صُمغ آباد . صُب میشین

تا غروب وَگردُن  . حالا سالم بیان یا نه . اگه لا نه بار خر یَک جفتک میپرانس و حلببانَ لو ها

می دا . دیه معلو مه چی میگردی .

حلبانه نفت دمی گیتن و نو بت وا میسان تا یُکی یُکی او شانیبه لحیم کنه . اون دی اندی

میخاس با سلیقه اون چکوش سَرَ،  هی پس و پیش بَبَره تا قلع و نشادری جا لحیم گرده .

سرته درد نیورم تا این چارتا حلب میو مه اون انبار یا غلط حرفه مصرابی گو شه جا جومه

میگردی . طرفی جان دَر میشه . حالا دیگه . اگه هر خانه سو ختشه جمع و جور کردیبه  یَک

نفس راحت می کشی . این میان او نانی  که گو و مال نُداشتُن گر فتا ریشان و یشتر ه ، چون

باید به جای سُر و لپه . چَک و چو و یشتتر جم کُنُن.

نمیدانُم روز گار  وَگر دیه یا هر چی هسه او نو قتان خدا دی ورف اندازش گو یا ، طالقان بَ

ای قدرت خدا . شو می خوتی ، صُب راس میگردیی می دیی دَر و دو جه رَ ورف سر آ گیتیه.

مگه دیه میشا دِر او مین . تا کچیکان خو دَ پایسُن . اول گتان بیمانَ بیمرو میکردن . دو باره

میشین طبیلی سراغ . دیه کو چان یالانی سهم بَ که دمی کتُن این ورفانی جان . اندی بَپور و

دَرر شو میکردن تا هم راه وا میگردی و هم او نان دی واز یشانه کردی با شُن.

یکیش همین  " خز لیک " هر کُجه یک کمی سَر جَر سَر جَیر بََ  . یکی دو سه روز او نجه

پیر زنُکان و پیر مَردُکانی،  راه نببه . چون اندی خزلیک باخوردی بین صغیران که گر دیبه مثل

 آینه .  سر نکتان و ختی میو مین خانه بدو بدو میشین کُر سیی بُن تا ننه شان نُ فهمه . چون

یا میان چانشان پاره گردیبه یا تا کمر به جیر خیس گردیبین.

واقعا" مُن کو نمی فهمم خو ش بختی و بد بختی چیه ؟ اصلا" مرز داره یا نُداره . امروز تازه

این عالمان و دانشمندان . اینهمه بُن  و  پُشت کردینه . می گو ون  " خو شبختی همون اظهار

رضایت فرد از خو دشه " با این تعریف . او نان ، یعنی مای پیشینیان با اون همه بد بختیشان .

به نظر میر سه خو ش بخت بینه .   تو چی میگوی !

سرگردان

یک عده برای هیچ  ، سر گردانند. 

         یک عده برای هیچ ، سر ، گردانند. 

                  پستی و بلندی جهان بین دو ، هیچ. 

                              عالم همه در بین دو سر ، گردانند.

سیب سرخ

رفتگان ، رفته اند و ما ، هنوز.

جمله ، در راه رفتنیم ، امروز.

زندگی عشق بودن فرداست.

زود امروز ، می شود، دیروز.

میوه ممنو عه

پای دیوار بلندی ، همه ، تنها  شده ایم.

راه گم کرده، در اینجا ، همه پیدا شده ایم.

یک شبی ، حادثه ای بود و ندانست کسی.

که چه می باید و اینگونه به دنیا شده ایم.

ما همه حاصل جبریم ز دیروز پدر.

اینچنین راهی کاشانه فردا شده ایم.

و کسی نیست ، بگوید که چرا باز هنوز.

مثل ، ماهی نفهمیده ، به دریا ،  شده ایم.

کو سه ها حاصل تاراج من و ماست یقین.

کاین چنین ، لقمه پر چرب شماها شده ایم.

یادمان رفته که یکبار خطا کار شدیم.

شاید این بار اسیر خود حوا شده ایم.

آدمی نیست ، ولی آدم و حوا هستند.

که چنین باز شبیه خود آنها شده ایم.

نکند ما همه از نسل همان ،  قا بیلیم.

به تکامل که رسیدیم ، معما شده ایم.

باز از میوه ممنو عه ، که آورده خبر ؟

که چنین زیر درختش همه رسوا شده ایم.

یادمان رفته که از کوی عدم آ مده ایم.

برده و بنده اینگونه عدم ها شده ایم.

خوردن میوه ممنوعه همین است اگر .

قدر هم را چو بدانیم ، مسیحا شده ایم.

دنبال تو

عمری که به دنبال تو گشتم ، همه ی عمر.

بر باد  شد  و  شاد  نگشتم ، همه ی عمر.

این سهم من از آن همه گشتن ز تو آن شد.

خود  دیدم و باز از تو گذشتم همه ی عمر.

آن  روز  که  از  کو چه ی  ما باز گذشتی.

من ماندم و غم ها همه پُشتم ، همه ی عمر.

سمفونی   تکراری   من  ،  تا ر  ،  ندارد.

تر سم که ز پود تو نََر شتم ، همه ی عمر.

گردن   مفرازید  ،   جهان    قله    ندارد.

پرورده ام  آلاله   به  دشتم  همه ی  عمر.

من جز تو، ندارم گنهی ، گر چه تو خوبی.

این بود که در چشم تو زشتم،همه ی عمر.

این  باغ  که  جز  خار  در  آن جای ندارد.

تخمیست که با دست تو کشتم،همه ی عمر.

یک  بار  بگو  این  غزلم  را  تو  نوشتی.

تا من بنو یسم ، که ، بهشتم ، همه ی عمر.