گپ خودمانی (9)

سُلام

خُدُ م اینجه دَرُم و دُلُم او نجَه

گاه گداری ، یَک چیزایی یادم میا.

نمیدانُم خوب بَ یا بَد. هر چی بَ با همه خو بیانش . خو دُشی همرا خیلی بد بختی دی داشت.

یکیش همین " نان" خاب ، دَ نُبه . اندی که .خیلیان یالانشانه میر سان "  اشکُم خُراک ."

این یعنی اینکه   "نان"  گیر نیمیو مه . هَله یَک چیزایی دیگه نقل میُنن. خیلی قدیم تران دَ که آدم

جز نکبت و بد بختی چیز دیگر یادُش نمی یایه . اما با همه ی این نُداری . اگه یکیی سفره ی

سر یک لُقمه نان دَبه میدیی اون دور تر فلانی رَ صدا می نه ، بیو با هم نان با خوریم . خاب

این همو نیه که با این همه دارایی امروز مردم اصلا"  دنی.

یکی دیگه که خیلی دی دور نی ، همین " نفت " یا دَنُبه یا خیلی کم که فقط چراغ لمپا

اون دی یکی دو سه ساعت شو کی بَسوزه و تُمام. بقیه تُمام پُخت و پز و گرما و چیزای

دیگه،  تش و تنور دَ بایستی عمل میو مه . دیه نگو از گو زور و لپه و سُر تا اشگر و لاشو

سر آخر ، گون . که اون صحاب مرده ی بَکنسن و بار کردن و بیوردن چه مُصیبتی بَ به جای خود.

          کل سال بَ و چها ر تا حلب نفت "همون پیت ".  پیت حلب اگه اینشالا سالم بَ و میگیتی

می بردی منگلان حسین ملکانی شُعبه ی دم . البته خیلی پیش تران تا صُمغ آباد . صُب میشین

تا غروب وَگردُن  . حالا سالم بیان یا نه . اگه لا نه بار خر یَک جفتک میپرانس و حلببانَ لو ها

می دا . دیه معلو مه چی میگردی .

حلبانه نفت دمی گیتن و نو بت وا میسان تا یُکی یُکی او شانیبه لحیم کنه . اون دی اندی

میخاس با سلیقه اون چکوش سَرَ،  هی پس و پیش بَبَره تا قلع و نشادری جا لحیم گرده .

سرته درد نیورم تا این چارتا حلب میو مه اون انبار یا غلط حرفه مصرابی گو شه جا جومه

میگردی . طرفی جان دَر میشه . حالا دیگه . اگه هر خانه سو ختشه جمع و جور کردیبه  یَک

نفس راحت می کشی . این میان او نانی  که گو و مال نُداشتُن گر فتا ریشان و یشتر ه ، چون

باید به جای سُر و لپه . چَک و چو و یشتتر جم کُنُن.

نمیدانُم روز گار  وَگر دیه یا هر چی هسه او نو قتان خدا دی ورف اندازش گو یا ، طالقان بَ

ای قدرت خدا . شو می خوتی ، صُب راس میگردیی می دیی دَر و دو جه رَ ورف سر آ گیتیه.

مگه دیه میشا دِر او مین . تا کچیکان خو دَ پایسُن . اول گتان بیمانَ بیمرو میکردن . دو باره

میشین طبیلی سراغ . دیه کو چان یالانی سهم بَ که دمی کتُن این ورفانی جان . اندی بَپور و

دَرر شو میکردن تا هم راه وا میگردی و هم او نان دی واز یشانه کردی با شُن.

یکیش همین  " خز لیک " هر کُجه یک کمی سَر جَر سَر جَیر بََ  . یکی دو سه روز او نجه

پیر زنُکان و پیر مَردُکانی،  راه نببه . چون اندی خزلیک باخوردی بین صغیران که گر دیبه مثل

 آینه .  سر نکتان و ختی میو مین خانه بدو بدو میشین کُر سیی بُن تا ننه شان نُ فهمه . چون

یا میان چانشان پاره گردیبه یا تا کمر به جیر خیس گردیبین.

واقعا" مُن کو نمی فهمم خو ش بختی و بد بختی چیه ؟ اصلا" مرز داره یا نُداره . امروز تازه

این عالمان و دانشمندان . اینهمه بُن  و  پُشت کردینه . می گو ون  " خو شبختی همون اظهار

رضایت فرد از خو دشه " با این تعریف . او نان ، یعنی مای پیشینیان با اون همه بد بختیشان .

به نظر میر سه خو ش بخت بینه .   تو چی میگوی !