گناه

بادت ز سرم کلاه را برد .

ابرت هیجان ماه را برد .

لبخند که می زدی ، ندیدی .

عشقت ز دلم گناه را برد .

بهار من

می تر سم از تو بگویم ، بهار من .

آنگونه کز شکو فه های تو یکدانه کم شود .

سر شاخه های نازک احساس تو هنوز .

زود است در نگاه غر یبانه خم شود .

پلکان

همیشه پلکان آخر

همراه با

یک حس خو شایند است .

بجز

پلکان آخر زندگی !

بابا

رفتیم ، دیدن بابا و دیر شد .

یک قاب عکس مانده به دیوار خاطرات .

آنهم ز روزگار خودش گفت و

پیر شد .

پدر

بابا دو بخش بود و یکی از یکی جدا .

بایی به تر کش و دگری بای بی کُلا.

بابای ما فقط شب شعرش حماسه بود .

فریاد عا شقانه ی ، هوهو ، خدا خدا .

بابا شهید خاطره های گذشته است .

بابا مصوتی است که گردیده بی صدا .

روزی که مُرد زنده تر از او کسی نبود .

"روزی خورند" ، جمله شهیدان شهر ما .