گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .نیایش
ای تو تنها یکی میان همه.
همه هستی و جسم و جان همه.
همه زادند و مرده اند ، بسی.
تو نه زایی و زاده ای ز کسی.
بری از خواب و خشم و همتایی.
بی مکان و زمان و تنهایی.
تو بزرگی ، از آنچه نا ید فکر.
نتوان گفت با نشانه و فکر.
صبح و ظهرم به شام ناید باز.
حمد گو یم تو را به وقت نماز.
ای همین جا کنار من اکنون.
جاری اندر وجود من چون خون.
مهربان تر ز مادر و پدرم.
سایه تو ست روز و شب به سرم.
وقت خوابم کنار من بیدار.
مثل رنگین کمان فصل بهار.
وصف نا دیدن تو زیبا نیست.
دید نت کار چشم تنها نیست.
مثل عطری ، شبیه بارانی.
هستی اما زدیده پنهانی.
گاه لبخند بر لب کودک.
هر بزرگی به نزد تو کو چک.
دوست دارم خیال من با شی.
گو شه لب چو خال من با شی.
دیشب از شوق خواب می دیدم.
خواب یک آفتاب می دیدم.
آنقدر گرم بود و زیبا بود.
مثل آغوش گرم بابا بود.
یادم افتا د بی تو گر ما نیست.
گرمی دست و پای بابا نیست.
مهر بانی ، زمین و صحرا نیست.
بوی گندم ، بنفشه ، دریا نیست.
اینهمه بیشتر که یادم نیست.
گر نفهمد کسی که آدم نیست.
همه ی من تو یی ، تمام منی.
شمع بزم ، تمام انجمنی.
دوستت دارم ، ای همه خوبی.
همه خو بند ، ولی تو محبوبی.
این خدایی که من از او گفتم.
آشنا بود و دیدم و جستم.
در همین کو چه های دنیا بود.
بود و اما ، ندیده ، پیدا بود.
پدر و پسر
تقدیم به آقا وحید
تو شبیه گذشته های قشنگ.
شایدم کو دک درون منی.
مثل ، دی ان ای ، دو همزادی.
توی رگ ها شبیه خون منی.
ابر جانت چو مرغ در پرواز.
خط خطی توی آسمون منی.
مثل آبی که در رگ نی زار.
زندگی بخش جسم و جون منی.
نیش و نو شم به روزگار تویی.
شهد شیرین در زبون منی.
سرزمین قشنگ گند مگون.
باز تکرار آب و نون منی.
چشم آبی ، تن سپید ، نجیب.
پسر ناز و مهر بون منی.
گپ خودمانی (10)
سُلام.
تیی بُلا مُنی سَر.
هر کجه دَبُم ، باز تو رََ دُعا مینم.
بَضی وختان آدم میمانه چی بَگوه ، کُجه دَ بَگوه.
پُسرک خو دُ شیبه یَک گته آدُم گر دیبه . این شُلغ تَهرانی میان . دیه ، به قولی این میرزا
اون میرزای سابُق نَبَه . پو سان اَ وُ دَکتیبه و یَک دَس دی کت و شُلوار تُن دَکُردیبه . معلومه
دیگه خدا رَ بنده نبه . این هیر بیری میان خودشه دی لو بُدا بَ . اون تهرانی زُنک دی بدی بَ
خاب این هم سالم و هم ساده . چی این دَ بهتر . ایمروز یَک کاسه یوان آش جر دین و فردا
یَک لب تخت اون دی از نوع چینیش پلو . خاب دیه معلومه خر مرادَ کیی خانه ی دم می خُسه .
کار دیه تا او نجه پیش میشو که ، اوی لحاف و نمد دی میو میه مشو رسیه .
... دیه بقیش خودت بگیر و بَشو . بد بخت ننه مینه دیه پُسر کی سر کله کمتر طالقان پیدا
می بو . دو به شک دمی کوه . خاب هر چی باشه نباشه ، ننیه . راه میکوه میایه تهران .
مینه ، او هوم ، پسر کی زندگی مجرد خانه رَ نمی مانه . یکی دو روز خو دشه می زنه
به غول غولی ، که یعنی منه هیچی حا لی نیه . تا اینکه مو ضو رَ وا جا می بَرَه . یواش
سرو ته می نَه سمت طالقان ، که مَردُک چبه نُشتیی که پسرکه دَر بَردُن. مَردُک خاب کمی
دُ نیا دیده تر بیه . می نشیه زُ نُکی همراه دو دو تا چار تا مینه که بهتره پسرکی نظر بُخوایم
تا بینیم ، چی باید کُ نیم.
سر آخر تصمیم این می بو که شال و کُلا کُنُن و بَشُن خواستگاری . دیه هر چی پسرک
و خو دشانی دَ س بر میا انجام می دین . که هم آبرو داری گرده و هم پُسرک کم نیوره .
بیسمیلا بیسمیلا . میشُن یاروی خانه ی دم . اف اف می زنُن و دُل می شُن . آسا نسوری دم
پُسرک تا می شو، دُ کمه رَ تنظیم کُنه ، آقا با ننه کفشانُ در می یورن و پَر بُن می گیرُن.
اون کَله دی او نان بیو مینه دری دم به استقبال .
آسانسوری دَر که وا می بو پُسر ک آقا ، ننه رَ تارف می نه که بفر ماین . نُقا فل دو جفت
کفش اَلُک می بو زمین . تا پُسرک سر می جمبانه می نه آقا ، ننه دو لا گردینه تا کفشانه
پا دَکُنُن .
یَک طَرُف اونان خنده دَ غش بشینه و این طَرُف پُسر ک عین لبو قُرمُز گردیه . بَقیش دیه
نتیجه گیری آزاده . همُش بَخندی جان
زنجیر
روزگارم جوان و من پیرم.
روبه آزاد و من به زنجیرم.
روبهان فریب ، می دانند.
گر چه پیرم ولیک من شیرم.
زشت و زیبا
می نو یسم جمله ای ، تا جمله خالی می شود.
چو نکه خالی می شوم "از جمله "عالی می شود.
من از این حالی به حالی ها که دارم . دیده ام.
تا ر هایم ، تار و پودم مثل قالی می شود.
خوش به حالم می شود ، وقتی قلم گل می کند.
پخته می گردم ، کلامم ، چون زغالی می شود.
بوی گند م زار ، مستم می کند وقت درو.
گندم جانم جدا از کاه و شالی می شود.
در قدمگاهی که در جا می زنم در پای گل
وا کنش هایم ، به شدت انفعالی می شود.
روی دیوار تو تنها ، می نویسم ، عاشقم.
نیستم، گاهی جنوبی هم شمالی می شود.
می شود از شوق دریا را به خشکی ها فروخت.
مغز آدم گاه گاهی ، اتصا لی می شود.
می فروشم این قلم را نیمه شب تنها بیا.
علم هم مانند ثروت ، یک ریالی می شود.
عینکم را می گذارم ، تا نبیند ، ماه را.
دیدن هستی به چشمان مثالی می شود.
چیز هایی بود زیبا ، چیز هایی بود زشت.
هست حالا ، زشت زیبا ، چند سالی می شود