گپ خودمانی (10)

سُلام.

تیی بُلا مُنی سَر.

هر کجه دَبُم ، باز تو رََ دُعا مینم.

بَضی وختان آدم میمانه چی بَگوه ، کُجه دَ بَگوه.

پُسرک خو دُ شیبه یَک گته آدُم  گر دیبه . این شُلغ تَهرانی میان . دیه ،  به قولی این میرزا

اون میرزای سابُق نَبَه . پو سان اَ وُ دَکتیبه و یَک دَس دی کت و شُلوار تُن دَکُردیبه . معلومه

دیگه خدا رَ بنده نبه . این هیر بیری میان خودشه دی لو بُدا بَ . اون تهرانی زُنک دی بدی بَ

خاب این هم سالم و هم ساده . چی این دَ بهتر . ایمروز  یَک کاسه یوان آش  جر دین و فردا

یَک  لب تخت اون دی از نوع چینیش پلو . خاب دیه معلومه خر مرادَ کیی خانه ی دم می خُسه .

کار دیه تا او نجه پیش میشو که ، اوی لحاف و نمد دی میو میه مشو رسیه .

... دیه بقیش خودت بگیر و بَشو . بد بخت ننه مینه دیه پُسر کی سر کله کمتر طالقان پیدا

می بو . دو به شک دمی کوه . خاب هر چی باشه نباشه ،  ننیه . راه میکوه میایه تهران .

مینه  ، او هوم ، پسر کی زندگی مجرد خانه رَ نمی مانه . یکی دو روز خو دشه می زنه

به غول غولی ، که یعنی منه هیچی حا لی نیه .  تا اینکه  مو ضو رَ وا جا می بَرَه . یواش

سرو ته می نَه سمت طالقان ، که مَردُک چبه نُشتیی که پسرکه دَر بَردُن. مَردُک خاب کمی 

دُ نیا  دیده تر بیه . می نشیه زُ نُکی همراه دو دو تا چار تا مینه که بهتره پسرکی نظر بُخوایم

تا بینیم ، چی باید کُ نیم.

سر آخر تصمیم این می بو که  شال و کُلا کُنُن و بَشُن  خواستگاری . دیه هر چی پسرک

و خو دشانی   دَ س  بر میا انجام می دین . که هم آبرو داری گرده و هم پُسرک کم نیوره .

بیسمیلا بیسمیلا . میشُن یاروی خانه ی دم . اف اف می زنُن و دُل می شُن . آسا نسوری دم

پُسرک تا می شو، دُ کمه رَ تنظیم کُنه ،  آقا با  ننه کفشانُ در می یورن و پَر بُن می گیرُن.

اون کَله دی او نان بیو مینه دری دم به استقبال .

آسانسوری دَر که وا می بو پُسر ک آقا ، ننه رَ تارف می نه که بفر ماین . نُقا فل  دو جفت

 کفش  اَلُک می بو زمین .  تا پُسرک سر می جمبانه می نه آقا ، ننه دو لا گردینه تا کفشانه

پا دَکُنُن .

یَک طَرُف اونان خنده دَ غش بشینه و این طَرُف پُسر ک عین لبو قُرمُز گردیه . بَقیش دیه

نتیجه گیری آزاده .                                      همُش بَخندی جان