گپ خودمانی (11)

سلام.

دریم ، ما دی همین یک کیل و دو بُجمانَ میکتنیم.

گر چه تو رَ حو صله دنییَ، منه دی مُهل.

اما:

... یال دی بَ ، سرشَ میخاس با خوره . سر نکت ، اندی که شیطان بَ . ایسه دیه اُوَ

و گُلی میان دَ درشیه ، کم کم دَرَ خودشیببَ مرد می بو. بَک جور گت ننشیبَ عسای دسَ.

دیه الان خودشیب تکل می شو ، همین چارتا مک و مالی که داریم ، اندی هالیشه که

اونانی بَ ولگ و واش جم کنه . امروز قرارَ بَشوَ ترک دره یک پشته  واش دبسه

وگیر بیورَ .  اما هنوز سر نَکت اون شر و شیطا نیشه داره . چند روزه که نقشه

می کشه اون یک تیکه کال توکَ که ننش کندیلی بن جا بدای یک جوری هرت کشه .

... <<خاب ننه مُن درم میشم ترک دره یک پشته انجار و واش وگیرم بیورم . تو 

گه کار داری بشو کارانته بَرس. بز مو ریسمانََ و میگیر و راهی میبو . وگرد که دیه

خسه ماندَه تا نزیک خانه می رسه ، یادش به کال توک دمی کوه. دیه مهلت نمی دیه .

پشته رَ دیواری بن مینگه و باروی سر دَ یواش َجر می شو. پاچمر ،  پا چمر ،نزیک

می بو . می نَ ، ننه سر گرم لباس بَشور دنَ . یواش دَرش نیم لا مینه و چار دس پا

کندیلی بُن کا سی خامه رَ سر می کشه و یک تیکه دی زمین دمی پاچه که یعنی گربه

بیو میه و اونه با خوردیَ . >>

... درد سرت ندیم . دیوار دَ جَر میشو و از اسسر پشتی رَ کول می گیرو اون ور نالش

کنان دَروازه دَ وارد می بو . هی دادو بیداد که ننه کجه دری که مُن بیو میمه . ننه دی

داد مینه اَوَ،  تویی ... اینشالا ننت بمیره که خسه مانده اینهمه راههَ بشیی و بیو میی .

بلخره اوی نالش و ننی نوازش .  تا یکی دو ساعت دیگه که ننه کارانش تُمام می بو

سرافت دمی کوه تا یک لقمه نان و چایی با خوره . می شو کال توکی سراغ که می نه

 جا هسه و وچه دنی . خاب می فهمه و شصش با خبر می بو . ... دیه بقیشه خودتان

حدس بزنین چی می بو.       خدا بَدارتان.                      کامتان شیرین.

شک

با احترام و معذرت از این نوع نگاه .

شکی مقدس ، از پس یک عمر اتفاق.

یعنی برادرم ، من و ما هم ، دروغ بود.

روزی که آمدیم ، کبوتر نمی پرید.

گهواره هم نبود و صدا هم دروغ بود.

آن گریه های بی سرو ته ، گشنگی نبود.

شیری نبود و غذا هم دروغ بود.

لا لا ییا ، برای من و خفتن تو بود.

معنا نداشت ، عا طفه ها هم دروغ بود.

قد می کشید جان و تنم پای بو ته ها.

تنها خیال بود و هوا هم دروغ بود.

احساس مرده بود ، برادر اسیر بود.

فصل جوانی ، عشق ، صفا هم دروغ بود.

زندان زندگی ، خفه می کرد ، مرد را.

یعنی امید بی سر و پا هم دروغ بود.

زن بود و پر سه زدن پای پنجره.

بازیچه بود ، خا طره ها هم دروغ بود.

فصلی برای رویش و فصلی برای مرگ.

مرزی نبود ، فا صله ها هم دروغ بود.

پایان آدمی و سر آغاز، گریه ها.

افسانه بود ، ما و شما هم دروغ بود.

ما گول خورده ایم ، از این اعتبار ، من.

ما و من و سر و پا هم دروغ بود.

باور نمی کنی ، همه یک خواب ساده بود.

آن کد خدای کو چه ما هم دروغ بود.

کافی نبود ، شاه فقط توی قصه هاست.

زندان و کشتن ، رفقا هم دروغ بود.

دزدان شهر و قاضی و مفتی ، جدا جدا .

با هم یکی شدند و جدا هم دروغ بود.

این برج های ماست ، و چندی دگر ، و هم.

جنگی نبود و فقر و غنا هم دروغ بودد.

قانون جنگل است ، حساب و کتاب نیست.

پاداش و مرگ و جزا هم دروغ بود.

حرفی نمانده، اهل سیاست ، سیا سیند.

آن شعر ها و قا فیه ها هم دروغ بود.

این جمله های ادب ، اشتبا هیند.

تشبیه و استعاره ی ما هم دروغ بود.

اینجا بهار حرف اضا فیست ، جان من.

اردیبهشت و چلچله ها هم دروغ بود.

دل بسته ایم ، به اندازه های کم.

میزان و قبله نما هم دروغ بود.

این عینک سیاه برای ندیدن است.

این جمله های بی سرو پا هم دروغ بود.

نیایش

ای تو تنها یکی میان همه.

همه هستی و جسم و جان همه.

            همه زادند و مرده اند ، بسی.

            تو نه زایی و زاده ای ز کسی.

                          بری از خواب و خشم و همتایی.

                           بی مکان و زمان و تنهایی.

                                          تو بزرگی ، از آنچه نا ید فکر.

                                          نتوان گفت با نشانه و فکر.

صبح و ظهرم به شام ناید باز.

حمد گو یم تو را به وقت نماز.

             ای همین جا کنار من اکنون.

             جاری اندر وجود من چون خون.

                           مهربان تر ز مادر و پدرم.

                           سایه تو ست روز و شب به سرم.

                                           وقت خوابم کنار من بیدار.

                                           مثل رنگین کمان فصل بهار.

وصف نا دیدن تو زیبا نیست.

دید نت کار چشم تنها نیست.

               مثل عطری ، شبیه بارانی.

               هستی اما زدیده پنهانی.

                               گاه لبخند بر لب کودک.

                               هر بزرگی به نزد تو کو چک.

                                            دوست دارم خیال من با شی.

                                            گو شه لب چو خال من با شی.

دیشب از شوق خواب می دیدم.

خواب یک آفتاب می دیدم.

               آنقدر گرم بود و زیبا بود.

               مثل آغوش گرم بابا بود.

                               یادم افتا د بی تو گر ما نیست.

                                گرمی دست و پای بابا نیست.

                                                 مهر بانی ، زمین و صحرا نیست.

                                                 بوی گندم ، بنفشه ، دریا نیست.

اینهمه بیشتر که یادم نیست.

گر نفهمد کسی که آدم نیست.

                 همه ی من تو یی ، تمام منی.

                 شمع بزم ، تمام انجمنی.

                                  دوستت دارم ، ای همه خوبی.

                                  همه خو بند ، ولی تو محبوبی.

                                                  این خدایی که من از او گفتم.

                                                  آشنا  بود  و  دیدم  و  جستم.

در همین کو چه های دنیا بود.

بود  و  اما  ، ندیده  ، پیدا   بود.

پدر و پسر

تقدیم به آقا وحید

تو شبیه گذشته های قشنگ.

شایدم کو دک درون منی.

مثل ، دی ان ای ، دو همزادی.

توی رگ ها شبیه خون منی.

ابر جانت چو مرغ در پرواز.

خط خطی توی آسمون منی.

مثل آبی که در رگ نی زار.

زندگی بخش جسم و جون منی.

نیش و نو شم به روزگار تویی.

شهد شیرین در زبون منی.

سرزمین قشنگ گند مگون.

باز تکرار آب و نون منی.

چشم آبی ، تن سپید ، نجیب.

پسر ناز و  مهر بون منی.

گپ خودمانی (10)

سُلام.

تیی بُلا مُنی سَر.

هر کجه دَبُم ، باز تو رََ دُعا مینم.

بَضی وختان آدم میمانه چی بَگوه ، کُجه دَ بَگوه.

پُسرک خو دُ شیبه یَک گته آدُم  گر دیبه . این شُلغ تَهرانی میان . دیه ،  به قولی این میرزا

اون میرزای سابُق نَبَه . پو سان اَ وُ دَکتیبه و یَک دَس دی کت و شُلوار تُن دَکُردیبه . معلومه

دیگه خدا رَ بنده نبه . این هیر بیری میان خودشه دی لو بُدا بَ . اون تهرانی زُنک دی بدی بَ

خاب این هم سالم و هم ساده . چی این دَ بهتر . ایمروز  یَک کاسه یوان آش  جر دین و فردا

یَک  لب تخت اون دی از نوع چینیش پلو . خاب دیه معلومه خر مرادَ کیی خانه ی دم می خُسه .

کار دیه تا او نجه پیش میشو که ، اوی لحاف و نمد دی میو میه مشو رسیه .

... دیه بقیش خودت بگیر و بَشو . بد بخت ننه مینه دیه پُسر کی سر کله کمتر طالقان پیدا

می بو . دو به شک دمی کوه . خاب هر چی باشه نباشه ،  ننیه . راه میکوه میایه تهران .

مینه  ، او هوم ، پسر کی زندگی مجرد خانه رَ نمی مانه . یکی دو روز خو دشه می زنه

به غول غولی ، که یعنی منه هیچی حا لی نیه .  تا اینکه  مو ضو رَ وا جا می بَرَه . یواش

سرو ته می نَه سمت طالقان ، که مَردُک چبه نُشتیی که پسرکه دَر بَردُن. مَردُک خاب کمی 

دُ نیا  دیده تر بیه . می نشیه زُ نُکی همراه دو دو تا چار تا مینه که بهتره پسرکی نظر بُخوایم

تا بینیم ، چی باید کُ نیم.

سر آخر تصمیم این می بو که  شال و کُلا کُنُن و بَشُن  خواستگاری . دیه هر چی پسرک

و خو دشانی   دَ س  بر میا انجام می دین . که هم آبرو داری گرده و هم پُسرک کم نیوره .

بیسمیلا بیسمیلا . میشُن یاروی خانه ی دم . اف اف می زنُن و دُل می شُن . آسا نسوری دم

پُسرک تا می شو، دُ کمه رَ تنظیم کُنه ،  آقا با  ننه کفشانُ در می یورن و پَر بُن می گیرُن.

اون کَله دی او نان بیو مینه دری دم به استقبال .

آسانسوری دَر که وا می بو پُسر ک آقا ، ننه رَ تارف می نه که بفر ماین . نُقا فل  دو جفت

 کفش  اَلُک می بو زمین .  تا پُسرک سر می جمبانه می نه آقا ، ننه دو لا گردینه تا کفشانه

پا دَکُنُن .

یَک طَرُف اونان خنده دَ غش بشینه و این طَرُف پُسر ک عین لبو قُرمُز گردیه . بَقیش دیه

نتیجه گیری آزاده .                                      همُش بَخندی جان