فاعلاتا

فاعلاتا   تو   بگو   با   فعلاتت   ،  چه   کنم؟

از   بمیرید   ،  بمیرید   و   حیاتت   ،   چه   کنم؟

خسته  ام  ،   خسته  ،  عروض   و  غرضی   نیست  مرا

تو   بگو   با   عرض   و   معنی   و   ذاتت  ،   چه  کنم؟

در   جهان   هر  چه   که   دیدم   ،  همه   بی   بنیادیست

با   تو   اما   ز   تجلی   و  ثبا   تت   ،  چه   کنم ؟

به   غروبی   که   فرو   رفته   غرورم   به   عدم

پای  آواز   اذان   ،   وقت   صلاتت   ،  چه   کنم؟

خشکسالی   شده   اندیشه  ،  به   جایی  نرسد

با   تو   جاری   شده   در   شط  و  فراتت  ،  چه   کنم؟

همه  غرقیم  به   گرداب   دروغ   خودمان

با   پل    معرفت    و   راه   نجاتت  ،   چه   کنم؟

سکوتم

شکستنیست

دلم.

مثل

یک  سکوت

قشنگ.

بزن

بزن

به  سکوتم

چو  شیشه ای  با   سنگ.

الک آویختن

زندگی  زایش   و   پیمایش   و  اندو  ختن  است  .

زخم پای   و  دل   هم  زاده  ی  خود   دوختن  است

زندگی   جنگل   سختیست  که  در  عاقبتش

لاشه   ی  خشک  درخت   همه  را  سو  ختن  است

برگ  ،   درسیست  که  تا   میوه   تکامل   دارد

آدمی   با   نگه   خویش  در  آمو  ختن  است

مثل   پاییز   درختان   بشر   می   دانند 

زرد رویی  چو  رسد  ،  فصل  بهم  ریختن  است

آسیابان  که  به  پیری   برسد   می  فهمد  

روزگار    اَلکش   ،   نو  بت   آویختن   است

آهویت

حرف  از  آهویت   چو   پیش  آید   دمی

مشهدی    پر    از    رضایت  می  شوی !

دل سنگ

چه  قدر  زاویه  های  دلمان   تنگ   شده

سیصد و شصت درجه  عشق  چه  بی  رنگ   شده

صحبت   از   قائمه  و   منفرجه   دیگر   نیست

ضلع  های  من   و   تو   فاصله  اش   سنگ   شده