نگاه تازه

دشت  ها  را  از  شقایق های  خونین  پر  کنیم

آبشاری  از  نگاه  تازه  را  شُر شُر  کنیم 

باز  باران  ،  با  ترانه  ،  آب  ،  بابا ،  نان   را

زندگی  را  ،  عشق  را  ،  بار   دگر   شاعر  کنیم

آیت الله طالقانی

یک  صدا  ،  یک  خلق  ،  اما  حیف  طو  لانی  نشد

خطبه  های  جمعه   ابری  ماند  و  بارانی   نشد

یک  بهار   از   طالقانی   بیشتر  حاصل  نگشت  

آیه  ها  ماندند  و   هرگز   شهر  قرآنی   نشد

سایه ات

چو ن  سپیدار  بلندی  تو  به  هر   انجمنی

حیف  چون  سایه  فقط  روز درآغوش منی

منم  اون   برکه ی  تاریخی  همسایه ی تو

بر  زلال  تنم    افسوس   فقط    پیرهنی

طرح نو

طرح  نو  انداختن  کار  منست

تازه  ها  محصول  انبار  من  است

دیگر  اندیش  و  دگر  خواه  جهان

همنشین  صحبت  و  یار  من  است 

دلنوازی  ،  نغمه  خوانی  ،  شاعری

هر  سه  اعجاز  غم  تار  من  است

آسمان ،  خورشید  ،  باران  ،  زندگی

واژه  های  ناب  بازار  من  است 

وسعت عا لم  که  ناید  بر  دو   چشم

شرق  و  غربش  ،  در  حد  غار  منست

فهم  هستی   در  نقاب  راز  گل

پویش  پروانه ،   افکار   منست

شهری  از  لبخند  اگر  پیدا  شود

یک  به  یک  محصول  گلزار   منست

نا شکیب  و  بی  ادب  ،  ناراست  خوی

در  وجاهت  همچو   بیمار   منست

آه   از   گفتار   و   رفتار   دروغ

کان   به   تنهایی  ،  دل  آزار   منست

آتش من

این  من  نه  تو  ،  آن  تو  نه  منم  ،  ما  همگانیم

چون  دانه   در   این   خاک  پر  اندیشه   روانیم

هر  نقش   که  بر  ما  بسپارند  ،   بپذیریم

هر  تیر   که   بر   ما   بگذارند    ،   کمانیم

ما   حاصل  جمعیم   ،  به  تفریق   چو   آییم

از   هر   دو   طرف   واحد   یکسان   و   عیانیم

صفرا   زده  ایم  ،  گاه   به   سودایی    و   بلغم

چون  سرکه   به   جوشیم  و  چو   انگور   رزانیم

گه   مثل   نباتیم   گهی   رو   به   جمادات

حیوان  کلیم  ،  اشرف  مخلوق   جهانیم 

چون   رود   به   سیمای   جهان   نعره   کشانیم

بر  سینه   کش   عمر  ،  خروشان   و.   روانیم

گه  گرگ  چنان  خیره   به  چوپان  خلایق

گه  بر   گله   ی   آدمی   خویش   شبانیم

یک   سوی   به   مرگیم  ،  ز  افراط  و به  تفریط

کز  روی   دگر  ، تا  به   حیاتی  ،  نوسانیم

سیّاس  چنان ،   صبح  ز  مشروطه  گریزیم

عصرانه   سر   سفره  ی  نو   پادشهانیم

چون   دسته  ی   چوبی   به   تبر د شمن  خویشیم

هم  قاتل  و  هم   شاهد   و   هم   نوحه  گرانیم

در  دین  فقیهیم   اگر  منفعتی  هست

مستنبط   احکام   و   حد   مجتهدانیم

این   من   که مجاز   است  ،  مرا   می  برد   از  من

چون  برگ   به  هر  شاخه   و   هر   سوی   روانیم

ز   خاک   به   افلاک  ،  چه  گویم   به  کجاییم

درویش   وشی   تا   رب   فرعون  دوانیم

از  خویش   بسی   عمر  به  تاراج   نهادیم

وز   عمر   بسی   رفت   و   به   صد   آز جوانیم

کز  جبر  اسیریم  به   زندان   طبیعت 

زین   عقل   وزیریم  ،  چو  شیران   یلانیم

ما   هر   چه   که   هستیم  ،  ز  صغری  و  ز  کبری

چون   گمشدگان   در  بر هوتی  ،  سیلانیم

اشراقی  و   سینایی و  عطاری  و  رومی

هر   نحله   که   هستیم  ،  ز  مقصود  ندانیم

ما  سرو  چمانیم  ،  به  بادیم   و   به   بادیم

کز   بی   خبری  ،  ز  آتش  خود   شعله   کشانیم

از  مفتی  و  ملا   و  مغ   و   شیخ   بپرسید

آنگونه   که   گفتند  ،  خدائیش   همانیم

ایکاش   ز   تنهایی   خود   هر   که   بپرسد 

با   خط   کش   و   معیار   ،  چه   قدریم   و  چه  سانیم

آن   شرک   که   در   ماست   ،  اسیریم   ،   اسیریم

وز   بندگی   خویش  ،  چنین  باخته  جانیم