الک آویختن

زندگی  زایش   و   پیمایش   و  اندو  ختن  است  .

زخم پای   و  دل   هم  زاده  ی  خود   دوختن  است

زندگی   جنگل   سختیست  که  در  عاقبتش

لاشه   ی  خشک  درخت   همه  را  سو  ختن  است

برگ  ،   درسیست  که  تا   میوه   تکامل   دارد

آدمی   با   نگه   خویش  در  آمو  ختن  است

مثل   پاییز   درختان   بشر   می   دانند 

زرد رویی  چو  رسد  ،  فصل  بهم  ریختن  است

آسیابان  که  به  پیری   برسد   می  فهمد  

روزگار    اَلکش   ،   نو  بت   آویختن   است