آمد و رفت

مست  بودیم  ،  یار  آمد   و   رفت

خواب   بودیم  ،   بهار   آمد   و   رفت

در  زمان   گذشته   سر   کردیم

لحظه ی  انتظار  آمد  و رفت

محو  چشمان   گرگ  ها   بودیم

گله  های  شکار ،  آمد  و   رفت

خفته  بودیم   وقت   بیداری

فرصتی   بی شمار آمد و رفت

شکر  نعمت   نبود  مردم   را

صلح و سلم  و قرارآمد  و  رفت

کار  دنیا  فریب  آدم  بود

عشق در استتار آمد و رفت

پای  احساس  عقل را کشتیم

نسلی   از  افتخار  آمد  و  رفت

ما که  مجنون  عشق  خود  بودیم

غافل  آندم   نگار  آمد  و  رفت

پای  تردیدمان  چه  می کردیم

که  شرف  پای  دار  آمد  و  رفت

گوش  بر  نغمه  های   شیطان  بود

زندگی  با  سه  تار  آمد  و  رفت

جبر  یا  اختیار یا  هر  دو

باید  از  این  گذار  آمد  و  رفت

عمر  بیهوده  ،  اسب  بی  زین  است

اسب  بی زین  ،  چکار  آمد  و   رفت؟

ای  خوش  آن  بعد  ما  بگوید  ،  کس

مردی  از  این   دیار  آمد  و  رفت

دوری و دوستی

تو  آن    قوی   سپیدی  ،  عاشق    امواج   دریایی

رها  چون  می   شوی  از  دور  چونان   ماه ،  پیدایی

تماشایی  تری   و قتی   جدایی  می  کنی  با   من

چو   خورشید   نشسته   بر   افق  ،  زرین   و   زیبایی

بیا  ،  برگرد ،  هر چندی   که   می  خواهی  و  دلتنگی

ولی  گاهی  ،  جدایی  می  شود  ،  آغاز   شیدایی

بیا  تا   تازه  تر   باشیم  ،  ز  با  هم   بودن  با  هم

دوباره  عاشق   هم   در   همان   ایام   تنهایی

شبیه   صبح  با  هم   منتظر  باشیم   و  بر  گردیم

غروبی   نیست   ما   را   تا  طلوعی   هست   و   فردایی

تو   از   آن   سو   بیا  ،  من   این  طرف   ،  وقت  قرار  هم

کنار   جوی  آب   و   سایه   ی   زیبای   افرایی

بیا  تکرار   را   از   هم   بگیریم   ،   خستگی   را   هم

برای   هم   کمی   هم    منتظر  باشیم   ،  یه  وقتایی

تفاوت ها

شاخص  و  حرمت   انسان  فقط   آزادیست

گوهر   عقل   نماینده  ی   هر   آبادیست

از   نگاه   من   و   تو  رنگ   جهان  یکسان   نیست

اختلاف   نگرش   در   علما   هم   عادیست

بپذیریم که اندیشه   ی ذهنی ، ذهنیست

شیر واحد شده ، اندیشه ی استبدادیست

با   تفاوت   بپذیریم  که   هستیم   همه

در سکوت دگران   هم  به خدا فریادیست

حق  ما   نیست  که   از   گریه   به   جایی   برسیم

به   جهان  راز   سلامت  ،  کُنشی   از   شادیست

پله  پله   قدم   آهسته   گذاریم  به   مهر

رنج   ما   از   دگران   در   نگه   الحادیست

ما   خدای   دگران   را   به   قضاوت   نبریم

جهت  پرچم   هر   کس   به   مسیر   بادیست

دنیا

به غارت  می  برد  از  ما 

زبان  و  جان  و  عقل   و  دل

به  اندک   اندکی  هر  دم

از  این  منزل  به  آن  منزل

چنان  دریای  آرامی

برد  ما   را   به  اقیانوس

به  طوفانی  چنان  کوبد

که  از  جا  بر  کند  ساحل

چنین   رسمیست  دنیا   را

فریبد  با   بهار  و  گل

چو  تابستان  به  سر  آید

خزانت  می   کند  باطل

به  تشویش   و  به  تر غیبی

به  تصویر  و  به  تحسینی

همی  چون  می  شوی در  وی

حوالت  می  کند  آجل

جهان  در  اصل این  سانست

که  می  دزدد   تو  را  از  تو

چو  زیبایان  و  مه   رویان

شوی  مفتون  وی  عاجل

سبکبالی  و  دل  پاکی

رهایی  و  رها  سازی

به  صیقل   می  کند  جان  را

چنان  آیینه  ای   قابل

دروغ  و  من   دو  شیطانی

که  گر  در  ما   کند   منزل

تند  بر  تار   و  پود جان

چنان  گویی   چو  کاه   و   گل

برون  از  خویش  نتوانی

چراغ  جان  بر افروزی

چراغ  خویش  روشن کن

کز   او   گرد  تو   را   حاصل

علی (ع)

                           علی (ع)

قالَ  : " مَن   اِستَبَدَ  به   رأیه  ،  هَلَک "  علی

تنها  ترین ،  ز هر چه  به  چرخ  و  فلک ، علی

مُرغش  رسیده  بود  به  قاف   و  نمانده  بود

ابهام  در  صراط  و  یقینش  ، به  شک  ،  علی

محراب  ،  شاهد  است  ز  شمشیر  کینه  ها

خونش  چکید  از  سر  و  تحت  الحَنک  ،  علی

از  کعبه  تا  به  کوفه   نمازش  ادامه  داشت

فُزتُ  و   رب   کعبه   ،  شنید   از  مَلک  ،  علی

برگشت    بر     قبیله  ی    خود    ملت  ،  عرب

از  مکه  تا   مدینه  ،  یکی   مانده ، تک  ،  علی