جمعه ها

ما جمعه  خیال  را  به  هم  می بافیم

هر  امر  محال  را  به  هم  می بافیم

تا  ما  ز  نگاهت  به  جوابی  نرسیم

مو های  سوال  را  به  هم  می  با فیم

فارسی دری

دری  ترم  بنویس  و  دری ترم  تو  بخوان

تمام  شهر  نه  تهران  که  بلخ  و  غندوز  است

شروع  قافله  از  کو چه  های  تنگ  هرات

و زنگ  عشق  نه  امروز  ،  بلکه  دیروز  است

خیال  شعر  وطن  در  هوای جیحون است

و  یاد  رودکی  و  میر  ،  کار  هر  روز  است

لباس  دختر  شرقی  ،  مناره  و  کاشی
حیاط  خانه  و  عصرانه ، چای لب سوز  است

ز  تیر  آرش  و  مردی  رستم  و  کاووس

جوانه  های  محبت  ،  به  کام  و  فیروز  است

و این  قبیله  نه  از  بعد  جنگ  در  راه  است

که  فارسی  دری  ، جاده اش ز نوروز  است

امان  که  باد  تمدن  وزیده  بر  تن  شهر

و  روزگار  سلامت ، به  زخم  در سوز  است

افول و  اوج  ملل ،  در  کرانه ی  تاریخ

به  نقد  عقل و اساتید ، درس آموز  است

زبان صلح و مدارا ، گره زدن به خودی

نیاز امت  و  انسان  و  نسل  امروز  است

فصل رهایی

ما  ،  پنجره  ،  باران  ،  چه  هوایی  بشود؟

با  هم  بشویم  ،  عشق  ،  خدایی  ،  بشود

هر  قوم  که  متحد  و  یکدست  ،  شوند

آغاز  دهش  ،  فصل  رهایی  ،  بشود!

زن

                به مناسبت  روز  جهانی  زن

بی  جمالت  ،  موزه ی  هستی  ،  چه  دارد  ،  رو  کند؟

آدمی  در  حصر  دنیا  ،  با  که  باید  ،  خو  کند؟

ای  که  نامت  ،  زندگی  را  می  دهد  ،  پیوند ها

تا  تو  هستی  ،  کس  نخواهد  ،  دیده  بر  آهو  کند.

آبی

پیش  مهتاب  کسی  تاب  ندارد  ، تابی

روبروی  تو  کسی  خواب  ندارد  ، خوابی

چقدر  چشمه  که  سر  چشمه  ندارد  ،  چقدر

کوزه  های   الکی    آب    ندارد   ،  آبی