پرنده

انسان ، پرواز را آمو خت .

اما

احساس پر نده را ، هر گز .

یکنفر

زخم هایم اشک می ریزند .

ودرد هایم فر یاد می کشند .

یکنفر دارو های مرا دزدیده است .

گناه

بادت ز سرم کلاه را برد .

ابرت هیجان ماه را برد .

لبخند که می زدی ، ندیدی .

عشقت ز دلم گناه را برد .

بهار من

می تر سم از تو بگویم ، بهار من .

آنگونه کز شکو فه های تو یکدانه کم شود .

سر شاخه های نازک احساس تو هنوز .

زود است در نگاه غر یبانه خم شود .

پلکان

همیشه پلکان آخر

همراه با

یک حس خو شایند است .

بجز

پلکان آخر زندگی !