سر به زیر

                               سر  به  زیر

سر  به  زیرت  شده  این  توت  معلق  شده  ام .

مثل  گیسوی   تو   ،    از    هر   طرف    آویزانم .

که ای

تو  آن  یادی  که  در  من  ،  از  فراموشی  ،  فراموشی

تو  در  آغوش   من  ،  هم  صحبت  ایام  خاموشی

خمی  ،  خمخانه  ای  ، انگور  ناب  شهر  شیرازی

چه  ای  ،  یا  از  که  ای  ،  اینگونه  در  من  در  تب  و  جوشی

تو   والا  دخت  مهسا  گون  ،  زیبا  روی   ترسایی

که  عقل   از   ما  ربودی  و  نمانده  ،  اندکی  هوشی

صنو بر ،  یاس  ،  هدهد  ،  یا  غزال  پای  در  کوهی

تسلایی  ،  تمنایی  ،  بتی  ،  انگور  میخوشی 

هلا   ،  ای   هرچه  در  باور  نگنجد  ،  یا نمی  شاید

خوشا   بر   من   ،  هم  اینک  ،  لذت  ناب  هم  آغوشی

اردی بهشت

                          اردی  بهشت

به   طالقانم   و    اردیبهشت    هم  ،    یار   است 

بساط   عیش   و   دوام  طرب   چه   بسیار   است  .

شکوفه  جامه  دران  ،  نغمه  سر   کند   بلبل

چو  عاشقان  نگهم   گرم   عیش   و  دیدار   است 

ز  نردبان   طبیعت   چه   کوته   است   مسیر 

به  دشت  گل  ،  قدمت  در  حضور   دادار   است 

حضور  و   وصل   و  تماشا  ،  بهشت  هم   اینجاست

اگر  که   چشم   و   دلت   در   محیط   اسرار   است

به  چشم  ،  گردشت  افتد  ،  به  قله   های   رفیع

سپید  موی   و   پری  رو  ،   نشسته   بسیار  است

به  ناله  آب  ،  ز  هر  دره  مثل   اشک   روان

بسان   گریه  ی   شوقی   ز  دیده  ی  یار  است

ز  بلبلان   و   چکاوک   ،  رسد   همی   آواز

یکی   زبید   و  دگر   بر   تن   سپیدار   است

سلام  صبح   و   نسیم  غروب   بارانی

دوای   درد   دل و  شکفه   های   بیمار   است

خیال   شعر  ،  وزان   در  بنفشه   زار   غزل

به  باورت   که   همان   هفت   شهر   عطار   است

و طن

وطن  ،  پاسگاه  امیران  تویی

وطن  ،  خوابگاه  دلیران  تویی

مباد  آسمانت  در  اندوه  و  غم

که  از  عهد  دیرینی  و  جام  جم

ز  خاکت  بسی   لاله های  شهید

که  مانندشان  را  بهاران  ندید

به  پروازشان  رو  به  بالا  شدند

برای  وطن  ماه  زیبا  شدند

در  این  تنگ تر  روزگاران  جنگ

وطن  دور  بادت  ،  خراش تفنگ

ز  هر  روز  از  مشرقت  ،  نور باد

بد اندیش  را  ،  چشم  ها کور  باد

بهشت  شمالت  فزاینده تر

خزر  را  خور  و  ماه  تابنده  تر

سخن  تر  کنی  از  خلیج  زبان

به  لفظ  دری  ،  پارسی  روان

تو  را  غَربَت  آغاز  هر  ماهتاب

روان  باد  بر  رودهای  تو ، آب

به  دستت  درختانی  از  میوه  ها

به  پایت  هنر واره  ،  از  گیوه ها

تو  را  پیرهن  باد  رنگین  کمان

کمربندی  از  نقش  زرین  نشان

سر  آغاز  هر  کار  ،  نوروز  باد

سپاهت  به  هر  رزم  پیروز  باد

به  هر  قله  نامت  ،  دماوند  باد

چو  کارون  و  جیحون ، صد چند باد

نگین  زبانت  ،  چو انگشتری

شود  ،  در  جهان  خرد  ،  مشتری

ز  آیین  نیکان  ،  نامت  بلند

به  ریشه  قوی  تر ، ز  کوه سهند

وطن  ،  زنده  با  نام   ایران   باد

نگهبان  این  ملک  ،  یزدان  باد

شناسنامه

                   شناسنامه

شعر  هایم   تا   بخواهی  ساده  اند .

واژه ، واژه  ، در  دلم   افتاده   اند .

شعر  های   من  فروشی   نیستند.

سر  فراز   و   والی   و  آزاده   اند .

حرفهایم ، بکر ، بکر  و  اصل ، اصل

مثل  اسبی   در  مسیر   جاده  اند.

گه  ز  هشیاری   و   گاهی   مستِ  مست .

اینچنین  مدهوش  جام   و   باده   اند  .

مثل  کادویی  ،  شبیه   حلقه   ای.

دست  در   دست  گل  و  سجاده  اند. 

از   خودم  تعریف  کردم  ،  وای  من!

شیر   های   نر   اسیر   ماده   اند .

شعر  را  چون بند   تنبانش  مخوان

آن  کت   و    شلوار   ها   لباده   اند .

هرکه  هستی ،گر خودت باشی ، درود

ورنه   اینها   بر   دو.   پا   قلاده  اند .

می  برم  با  خود  به  پایان  ،   این   مقال.

مهر  ورزان ،  بر  بتی      ،   دل   داده   اند .