رد پا

هستی ، هستم

اگر نه هستی

برباد

ای بر پدر  تمام هستی  صلوات

پرستوها

وقتی که آخرین گلوله نفس گیر می شود

صیاد جنگ  ،  پیر و  زمین گیر می شود

شیرِ اسیرِ مانده در قفس روز های سرد

از بند کینه  رسته ، به  نخجیر می شود

تو کیستی؟

از چند و چون این دیار

از بیقراری ها ، قرار

زین کَرّ  و فَرّ  روزگار

پرسیده ام  ،  تو چیستی؟

چندی مرا  ،  چونی  مرا

کز  اشک  جیحونی  مرا

آن سان که  گفتندم ز تو

خوشحالم از  همزیستی

زین شهر  تنها  مانده ام

در  جستجوی  خویشتن

دنبال  همزادم بگو

آن  را  که خواهم  ،  نیستی؟

پرسیده ام  از  هستیت

زآن حال و شور و مستیت

ای آنکه در جان منی 

دیوانه من  ،  تو کیستی؟

پروازم

پر  از  پروازم  اما  بسته  بالم را تماشایت.

تو

شاید

اوج

پروازی

و بال

و پر

نمی داند

مهربان باشیم

تا مهلتی باقیست ، با هم مهربان باشیم

از آتش خودخواهی هم در امان باشیم

هر گونه می خواهیم ، با ما مهربان باشند

ما هم بدان سان ، لازمست با دیگران باشیم

دنیای فرصت ها و تهدید است ، حال ما

آن سان که شاید در گذار امتحان باشیم

کاری اگر از دستمان آید  ،  به همنوعان

پیری  نشاید ، خوشتر آن به  تا  جوان باشیم

باید به سختی های  عالم  ،   در شداید هم

مردی  ز نسل  ،  مردم  آتش  نشان  باشیم

در  سخت  گفتاری  ایام  بد  اخلاقی

زیبا ترین  تفسیر  و  تعبیر  و  بیان  باشیم

در  خشکسالی های  تردید  و نگاه  سرد

باران می آید  ،  گر که ابر آسمان باشیم

باید  ،  بمانیم  و  بباریم  و بیفشانیم

تا  بر  نگاه  دیگران  ،  رنگین  کمان  باشیم