دهاتیم

 

خیلی دهاتیم ، تو به شهر م سفر مـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــکن.

کاه و گلم  ببین و به خو نا به ، تر، مــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــکن.

پل های من همه چو بیست ، بی گدار .

در رود خا طرات  دهاتی ، خطر مــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــکن.

یا مثل من به اسب خودت یو نجه بار کن.

یا یو نجه زار عشق مرا بی ثمر مـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــکن.

ما سفره مان به نان جویی سیر می شود.

دیگر اسیر سفره سلطان و زر مـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــکن.

در بین ما ادب نشانه هر پیر و کدخداست.

هر گز میا و دعوی خان و پدر مــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــکن.

اینجا کلام در دل ما بخش می شود.

ما را اسیر مکتب شیطان و شر مـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــکن .

یا مثل ما دهاتی و یا مثل سادگی.

یا ادعای عالم و اهل هنر مـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــکن.

ما دل به پای بی سرو پایی نمی دهیم.

نا آشنا به کو چه ی دل ها گذر مـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــکن.

پرنده

انسان ، پرواز را آمو خت .

اما

احساس پر نده را ، هر گز .

یکنفر

زخم هایم اشک می ریزند .

ودرد هایم فر یاد می کشند .

یکنفر دارو های مرا دزدیده است .

گناه

بادت ز سرم کلاه را برد .

ابرت هیجان ماه را برد .

لبخند که می زدی ، ندیدی .

عشقت ز دلم گناه را برد .

بهار من

می تر سم از تو بگویم ، بهار من .

آنگونه کز شکو فه های تو یکدانه کم شود .

سر شاخه های نازک احساس تو هنوز .

زود است در نگاه غر یبانه خم شود .