لب خند

هر  که  را  شاید  بگیرند

هر  چه  را  شاید

ثروتی  داریم

بی  اندازه

تا

لبخند  هست.

چه کسی میفهمد؟

چه کسی می  داند؟

می  نشینی  و  دلم  ،  می خیزد

می روی

جان  و  دلم  می  ریزد

آتشم  می  شوی  و  بال  و  پرم 

می سوزد.

چه  کسی  می  فهمد؟

تو

به اندازه ی 

زاییدن  و  مردن 

دردی!

ای تازه ترین بهانه

عذرا  ،  عذرا

نشان  ز  وامق  دارم

اندازه  ی 

شال  گردنی  حق  دارم

ای  تازه  ترین

بهانه  ی آن  روزا

یک  بغض 

پر  از  گریه  و  هق هق  دارم

فاطمه(س)

کسی نگفت چه گفتی  ، کسی نگفت که ای؟ 

خلاصه شد  همه ی  عمر  ، گریه  بر ،  گنهی.

به شان  روی  تو  کافیست  سوره ی  کوثر. 

و  مادر حسنین  ،  زهره ای  و  فاطمه ای

تو بر میگردی

من

به  این  رفتن  ناگاه تو

عادت  دارم

مثل  پروانه ی  هر فصل.

پیله ی  ذهن  مرا  می فهمی

تو

به تکرار  زمستان  دلم

در  کوچی.

من

به  سر شاخه  ی  توت  دلم

ایمان  دارم

که 

تو  بر میگردی !