مهربان باشیم

تا مهلتی باقیست ، با هم مهربان باشیم

از آتش خودخواهی هم در امان باشیم

هر گونه می خواهیم ، با ما مهربان باشند

ما هم بدان سان ، لازمست با دیگران باشیم

دنیای فرصت ها و تهدید است ، حال ما

آن سان که شاید در گذار امتحان باشیم

کاری اگر از دستمان آید  ،  به همنوعان

پیری  نشاید ، خوشتر آن به  تا  جوان باشیم

باید به سختی های  عالم  ،   در شداید هم

مردی  ز نسل  ،  مردم  آتش  نشان  باشیم

در  سخت  گفتاری  ایام  بد  اخلاقی

زیبا ترین  تفسیر  و  تعبیر  و  بیان  باشیم

در  خشکسالی های  تردید  و نگاه  سرد

باران می آید  ،  گر که ابر آسمان باشیم

باید  ،  بمانیم  و  بباریم  و بیفشانیم

تا  بر  نگاه  دیگران  ،  رنگین  کمان  باشیم

شب نامه

شب  ،  نامه  ی  عشاق ، به  یاران  بنویسید

شب نامه ، به  همسایه ی  باران  ،  بنویسید

از  درد  سکوت  شب  و  از  ناله ی  مهتاب

از  فاصله  ها  ،  دیده ی  گریان  ،  بنویسید

از  نوحه  ی  ایام  جدایی  ، شب  حسرت

از  شمع  شب  شام  غریبان  ،  بنویسید

از  گریه  ی  شبنم  ،  به  هوای  نفس  صبح

از  شام  سیاه  ،  شب  هجران  ، بنویسید

این  قصه  به  پایان  نرسد  ، نامه  نویسان

یک  نامه  ،  ز  دلتنگی  دوران  ، بنویسید

حالا  که  بریدیم  ،  ز  هم  صحبتی ،  یار

یک  نامه  از  آن  ،  زلف  پریشان  ،  بنویسید

سر  می کشد  ایام  و  نداررد  سَر  سازش

امشب  غزلی  ،  بی  سر  و  سامان  ،  بنویسید

یا  از  خود  سهراب بپرسید  ، چه  شد  دوست ؟

یا  با  دو  سه  خط  ،  نامه  به  کاشان  ،  بنویسید

امشب  ،  به  هوای دل  مهتاب  و  ستاره

یک  بند  غزل  ،  بر  لب  ایوان  ،  بنویسید

بام تا آسمان

زین بام  ، تا  به  آسمان  ،  چه  قَدَر  راه  ، مانده  است !

رفته  است  ،  سال  های  عمر  و  مگر  ماه  ،  مانده است

آن  روز های   یوسف  ما  هم  گذشت  و  ،  آه

افکارمان  ،  در  انتهای  همان  چاه  ،  مانده است

ره کمال

هوای میکده ای را ، به سر ، خیال  ندارم

ز شیخ و مرشد و ساقی ، دگر سوال ندارم

کزین گذشته دگر ، میل شعر ، اکنون است

به مرجعی که گذشته است ، اتصال ندارم

ز سن و سال  مدرسه رفتن گذشته ، پیرانه

تحمل گزک  و  درس و قیل و قال ندارم 

چشیده ام مزه ی شعر ناب نو شده را

دگر هوای غزل های سرد و کال ندارم

من از خیال رسیدم  به واقعیت شعر

ز دست قهوه نیازی به  حال و فال ندارم

ز عارفانه ترین شعر هم نیاید کار

برای پر زدن ، آندم  که بال ندارم

دوای درد زمانه ، زمینه می خواهد

بدین نگاه ، وصالی به هر محال ندارم

به پیشگاه  سخن ، واژه  ها معترفند

که دعوی دگری ، جز ره کمال ندارم

آتنا

ربنا

آتنا  را 

سپرده ایم

به خاک .

چشم

پر خون

و سینه

چاک ، چاک.

از  بنیتا  ،  فرشته ها

چه خبر؟

گریه ی

شهر

رفته بر افلاک.