ره کمال

هوای میکده ای را ، به سر ، خیال  ندارم

ز شیخ و مرشد و ساقی ، دگر سوال ندارم

کزین گذشته دگر ، میل شعر ، اکنون است

به مرجعی که گذشته است ، اتصال ندارم

ز سن و سال  مدرسه رفتن گذشته ، پیرانه

تحمل گزک  و  درس و قیل و قال ندارم 

چشیده ام مزه ی شعر ناب نو شده را

دگر هوای غزل های سرد و کال ندارم

من از خیال رسیدم  به واقعیت شعر

ز دست قهوه نیازی به  حال و فال ندارم

ز عارفانه ترین شعر هم نیاید کار

برای پر زدن ، آندم  که بال ندارم

دوای درد زمانه ، زمینه می خواهد

بدین نگاه ، وصالی به هر محال ندارم

به پیشگاه  سخن ، واژه  ها معترفند

که دعوی دگری ، جز ره کمال ندارم