حواس گریه ام

حواس گریه ام امشب ،

فراموشی نمی گیرد.

خیال  با  تو  بودن ، آه ،

خاموشی نمی گیرد 

دل از اندیشه ات

تا صبح فردا پیرمی گردد

خیالم  در نبودت 

در قفس  زنجیر می گردد

من و دیوار می مانیم  و 

تخت  بی تو خوابیده

و چشمانی  که یخ کرده ،

ولی بی تو نخوابیده

تو اما مثل  شب بو 

در اتاق دیگران ، خوابی

و یا  در آسمانی  بی تفاوت  ، 

همچو  مهتابی

چه دنیای  است ،

دنیای جدایی ها و تنهایی

تو ای رفته  زمن  ،

می دانمت دیگرنمی آیی

رد پا

هستی ، هستم

اگر نه هستی

برباد

ای بر پدر  تمام هستی  صلوات

پرستوها

وقتی که آخرین گلوله نفس گیر می شود

صیاد جنگ  ،  پیر و  زمین گیر می شود

شیرِ اسیرِ مانده در قفس روز های سرد

از بند کینه  رسته ، به  نخجیر می شود

تو کیستی؟

از چند و چون این دیار

از بیقراری ها ، قرار

زین کَرّ  و فَرّ  روزگار

پرسیده ام  ،  تو چیستی؟

چندی مرا  ،  چونی  مرا

کز  اشک  جیحونی  مرا

آن سان که  گفتندم ز تو

خوشحالم از  همزیستی

زین شهر  تنها  مانده ام

در  جستجوی  خویشتن

دنبال  همزادم بگو

آن  را  که خواهم  ،  نیستی؟

پرسیده ام  از  هستیت

زآن حال و شور و مستیت

ای آنکه در جان منی 

دیوانه من  ،  تو کیستی؟

پروازم

پر  از  پروازم  اما  بسته  بالم را تماشایت.

تو

شاید

اوج

پروازی

و بال

و پر

نمی داند