انشا

کاش  انشای  بشر  کودک  و  مرغابی  بود

آسمان  دل  مردم  همه  وقت  آبی  بود

لب خند

هر  که  را  شاید  بگیرند

هر  چه  را  شاید

ثروتی  داریم

بی  اندازه

تا

لبخند  هست.

چه کسی میفهمد؟

چه کسی می  داند؟

می  نشینی  و  دلم  ،  می خیزد

می روی

جان  و  دلم  می  ریزد

آتشم  می  شوی  و  بال  و  پرم 

می سوزد.

چه  کسی  می  فهمد؟

تو

به اندازه ی 

زاییدن  و  مردن 

دردی!

ای تازه ترین بهانه

عذرا  ،  عذرا

نشان  ز  وامق  دارم

اندازه  ی 

شال  گردنی  حق  دارم

ای  تازه  ترین

بهانه  ی آن  روزا

یک  بغض 

پر  از  گریه  و  هق هق  دارم

فاطمه(س)

کسی نگفت چه گفتی  ، کسی نگفت که ای؟ 

خلاصه شد  همه ی  عمر  ، گریه  بر ،  گنهی.

به شان  روی  تو  کافیست  سوره ی  کوثر. 

و  مادر حسنین  ،  زهره ای  و  فاطمه ای