بهار

شانه ی دیوار ما را ، خیس می سازد ، بهار.

گیسوان  یار  ما را ، خیس می سازد ، بهار.

می نوازد ، تا بشو راند ، غم و اندوه را.

سیم های تار ما را خیس می سازد ، بهار.

بس زبان عشق می لافد به گوش روز گار.

نیش های مار ما را خیس می سازد ، بهار.

گل ، می افشاند  به  ایوان  حریم  زندگی.

سقف سست غار ما را خیس می سازد، بهار.

نغمه می خواند پرستو، تا بیابد خویش،خویش.

کرک جان سار ما را خیس می سازد ، بهار.

می شود بیدار از خواب زمستان ، بید مشک.

تک درخت خار ما را خیس می سازد ، بهار.

بی گمان در رستخیز آب و باد و سرو و گل.

ریشه ی افکار ما را خیس می سازد ، بهار.