چند و چون

شعر حماسی

اوزان  شده ام  ،  به  هر نُکاسی  ،  نکنی!

وابسته  ،  به  یک  پاره  کُلاسی  ،  نکنی!

ما ،  قد  و  قواره  مان ،  بلند  اندامه.

کوتاه  ،  به   قدر   اسکناسی  ،  نکنی .

در  مزرعه  مان  ، شبیه  آلاله  گُلیم .

ما  رَ  به  غلط  ، اسیر  داسی  ،  نکنی.

لباده  ی  ما  قدیمیه  با  تنبان.

از  جومه  ی  ما  فهم  سیاسی  ،  نکنی.

حوضیم  که  با  قناتمان ،  متصلیم.

غسلی  به  هوای  ارتماسی  ،  نکنی.

ما  قافیه  مان  ،  به  طالقان  ،  خاتمیه .

با  ما  جَدَل  ،  شعر  حماسی  نکنی.

آزار فصل سرد

پشت  شیشه  ،  پشت  میله  ،  پشت  هر  اندوه

غصه  ها  خوابیده  در  اندازه  ی  یک  کوه

کی  به  پایان  می  رسد  آزار  فصل  سرد؟

کی  رهایی  می  رسد ،  بر  قامت  نستوه؟

ایلاهی

فکر سرد

وقتی  تو  هستی  ،  فکر  سردی  در  سرِ  ما  هم  نمی ما ند

یعنی  ،  که   غیر   از   زندگی  ،  در  باور  ما   هم   نمی ماند

وقتی  که  حس  تازه  ای ،  سر بر کشد  از  کوچه  های  ما 

سرمای  این  ایام  دلمرگی  ،  پشت  در  ما  هم  نمی  ماند

اندازه را ، وقتی  که  می فهمند ، خرکچی  های ، شهر ما

بار  اضافی   این  چنین  ،  پشت  خرِ  ما  هم   نمی  ماند 

قانون ،   اگر  پای  ترازوی  عدالت  ،  جای  شاهین  است

زخمی  چنین  ،  بی  قاعده  ،  بر  پیکر  ما  هم   نمی ماند 

وقتی  که ، حسی  مشترک  داریم  ،  از  پرواز  همدیگر

تیری  ز خویش  و خویش  ،  بر بال  و پر ما  هم نمی ماند