قلمم

آسوده ات کنم، قلمم اهل نان نیست. 

فرتوت نام و بنده ی کس، بی گمان نیست. 

سرو قد کلام مهینم به باغ دوست. 

تابیده آنچنان که کمند و کمان نیست. 

از پارسی و نجابت جز این مخواه. 

چون اختری که لایق هر آسمان نیست. 

با من چه می کنی، نفسم تنگ می شود. 

آه آنچنان که لایق شرح و بیان نیست. 

اینجا بهار کوچه ی دلخواه زندگیست. 

شوقی برای زردی و فصل خزان نیست. 

بیداد مترفان به شهر ابوذر اگر رسد. 

پاداش بر دهان یاوه بجز استخوان نیست. 

اغراق می کنی و به اطناب می کشی. 

این واژه های مرده که نامش زبان نیست. 

شعرم ترانه ایست که از فارسی ، تر است.

خوشمزه لقمه ای که شبیه اش ، جهان نیست.

وفای سگ

ز سگ ، مهر و وفا بسیار دیده.

کسی کو در خودش گرگی ندیده.  

ز کهف از آدمی و سگ شنیدیم.

که از شر ستمگر ها ، رمیده.