گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .غدیر خم
در بلندای آن روز
تو در اوج بودی و
دستان مردی تو را نشانه می رفت.
که از آسمان آمده بود.
وچه زیبا بودند !
دستان خدا
چشمان همه تو را در پرواز دیدند.
آنروز
وقتی در کنار برکه سیراب می شدند.
از دریای کوثر تو.
غدیر فقط یک نشانه بود.
تا همه از تو نشان بگیرند.
فردای غدیر
دست های زمینی
با چشم های بسته
دست های آسمانی را نشانه رفتند.
دست های دسیسه.
همت
به بیشه زار قسم ، گر چو نی به مردابم.
صدای من چو بر آید ، دمیده نور پگاه.
نه اینکه من چو سرابم،نه اینکه تو دریا.
به قدر همت هر کس ، برآید آب از چاه.
بفرو
تقد یم به استاد ارجمند ، دکتر سید مجتبی طبا طبا یی بفرویی یزدی.
بفروی تو هم شبیه گوران منست.
حب الوطنم نیمه ایمان منست.
هر چند که دار ، مو منین شهر شماست.
مردان یقین ، زشهر و سامان منست.
ما هر دو اسیر اصل خو یشیم هنوز.
تر سای تو عین شیخ و خاقان منست.
در مکتب ما که شرق و غربش نور است.
خور شید وشی ، امیر و سلطان منست.
دیریست ، که عاشق بتی ، چون تو شدم.
آن بتکده ها ، نشان ، ایمان منست.
عید
ماه من عید است ، قربانت شوم.
بوسه ای ده تا که مهما نت شوم.
برق چشمت ، چشم ما را خیره کرد.
فرصتی ده تا که چشمانت شوم.
می در خشی نور می بخشی بتا.
کن تجلی تا که خا قا نت شوم.
عین نوری ، همنشین اختری.
سینه بگشا تا که دستانت شوم.
ساکتی اما درونت راز ها ست.
بغض بشکن تا که گریانت شوم.
بیقراری کشت ما را ، نا زنین.
گو شه چشمی تا که سا ما نت شوم.
خوبرویان را قراری نیست ، لیک.
شوخ چشمی تا که ، پیما نت شوم.
کافری کا فیست ، ای هندوی مست.
هو شیارم کن ، که ایما نت شوم.
می کشی ما را به شمشیر دو لب.
هست زیبا ، اینکه تاوانت شوم.
راه
صا حب اسرار ، تنها خا لق است.
در کمال آ ید هر آنکس بالغ است.
احسن التقویم کی در ظاهر است؟
هر که نفسش کشت ، یعنی طا هر است.
لفظ نتواند بیان حق کند.
خویش را یکسر ، بدو ملحق کند.
در مجاز آید دل ظا هر پرست.
اندرون ذره کی یابد چه هست ؟
می به ظا هر می شود ، معشوق مست.
میوه چینی می کند عاقل به دست.
قطره ی آب است هستی ، در نگاه.
کاش می شد ، یافت کاریزی به چاه!
هست عالم ، این فلک تا آن فلک.
چرخ گردون ، آدم و حور و َملَک.
گوسفندانند ، بعضی بر دو پا.
فرق انسان نیست ، اندر دست و پا.
ابلق و زرد و سفید و سرخ فام.
نیست وجه امتیازی در مقام.
آنکه هو هو می کند کی ملحد است؟
هر که تاری می زند ، کی مطرب است؟
پیش سلطان زمین و آسمان.
نیست فرقی بین دست میهمان.
آن یکی بسته است با اخلاص دست.
وین به پهلویش نهاده هر دو دست.
اصل ، افتادن به خاک است ای پسر.
هر چه اخلاصت قوی تر ، خوبتر.
آنچه در سر می رود، طاهر خوش است.
پاکی سجاده ، تنها ، نا خوش است.
نیت پاکت ، به اخلاص و عمل.
مثل زنبوری کند ، گل را عسل.
دین یعنی حاصلش شد تربیت.
در مسیر تربیت شد ، عافیت.
دین در معناست ، لفا ظی جداست.
اختلاف خلق در لفظ و نماست.
هر که دینش را ز پیغمبر گرفت.
خویشتن از شرک و جهل و کینه رُ ست.
دین موروثی ، تعصب آورد .
دین قرآنی ، تعبد آورد.
هر کسی ، الله را در بند شد.
کی به غیرالله او پا بند شد ؟
در صراط مستقیم ای اهل راز.
می کند پرواز سالک در نماز.
عقل آیینه است و هادی بشر .
علم ابزار خرد بر خیر و شر.
کی بود یکسان عاقل با سفیه؟
کی شود همراه ملحد با فقیه؟
عالم و عامی و عارف نزد رب.
هست والا تر، به پرهیز و ادب.
گر چه می گو یند با آداب دین.
می شود معلوم اصحاب ، امین.
استخوان این ادب ، یعنی نماز.
هست مغز استخوانش ، چاره ساز.
مغز و معنا در نماز و روزه چیست؟
حُسن نیکو ، ُخلق والا ، هر که زیست.
مهرورز و دوست دار خلق باش.
بذر نیکی در دل مردم بپاش.
گفت : پیغمبر نیَم ، سر بار خلق.
جز محبت من نخواهم سیم و د لق.
آمدم تا خلق را ، رهبر شوم.
اسوه اخلاق و ، پیغمبر شوم.