بِنِویس

بِنویس  ،  از  دل  باران  زده  ،  حالا  بِنِویس .

بوی  نم  خورده  ی  احساسی  ما  را  بنویس.

خلوتی  کن  ،  ز  خیابان  شلوغت  ،  خبری

زنده  تر  از  خبر  کهنه ی  فردا  بنویس.

آب  را  با  روشی  دیگر  و  تقطیع  جدید

با  دو  آوای  بلند  لب  دریا  ،  بنویس.

درس  بابای  کمان  گشته  ، باران  زده  را

با  دلی  سوخته  در  خلوت  و  تنها  ،  بنویس.

بوی  نان  را  که  شنیدی  به خط  نستعلیق

مثل  صاحبدل  مجنون  شده  ،  زیبا  بنویس.

انقلابی  شو  و  بنویس  به  دیوار  خیال

شغل ، مسکن ،  همه  را  با  هم  و  یکجا  بنویس.

اسب  با  داس  و  کشاورز  ،  عجب   اسمایی

می  شناسی  اگر  امروز  ،  به  فردا  بنویس.

یاد  دارا  و  ندارا  ،  اگرم  افتادی

از عروسک  شده  اش ، قیمت و اینها ، بنویس.

حسنک  گاو  ندارد  ،  حسن  ما  را  باش

صحبت  ساده ی  دل  را  ، به  معما  بنویس.

تخم  مرغ  وطنی  ،  با  ننه  کوکب  ،  مرده است

تخمه ی  ژاپنی  و  چینی  اعلا  ،  بنویس.

پای  تصمیم  خودت  باش ،  اگر  یادت  نیست

به  جریمه  دو  سه  خط   با  دل   کبری  بنویس.

دم  عید  است  و  گرانی  و  نداری  و شرف

از  نجومی  شدن   قیمت  کالا  ،  بنویس.

باز  باران  زده  ،   بر  دشت  و  دمن  ، گیلان  را

شعر  نو   را  به  همان  شیوه  ی  نیما  بنویس.

مثل  عباس  یمینی ،  وطنت  را  به  غرور

با  تعاریف قشنگ  ،  ساده  و  زیبا  بنویس.

باز  نوروز  و تکالیف  شب  عید  ، ولش

روز  آخر  همه را  با  ننه  ،  بابا  ،  بنویس

مابقی  را  به  تو  و  خاطره  ات  می  سپُرَم

هر  چه  آمد  به  نظر  چون  شب  یلدا  ،  بنویس.

نان  ندارد  به  خدا  ،  شاعر  مردم  بودن

از  عدالت  به   زبان  و  دل  مو لا  ، بنویس.

هر  کسی گفت  برو  کشک  خودت  را  بسّاب

تو  بساب  و  غم  مردم    به  تمنا  ،  بنویس.