چون تو را دارم

لبالب  می  شوم   از   مهربانی 

چون  تو   را   دارم

تو  را   دارم

لبالب  می  شود   چشمان  دیدارم

چه  داری   اینچنین   مستم 

پر  از  " می "  می شود    دستم

چو   دستت   را   به  دستانم 

ولو   یک   لحظه   بسپارم

شب  و   چشم   سیاه   و  

گیسوان   مشکین  ،  چه   ترکیبی !

من   اما   روز  ها  در   خوابِ  

هر   دو   سخت   بیدارم 

نفس   دلتنگیت   را  دوست   دارد 

وقت   بر   گشتن

تو   را   ای   همنفس !

با   بوسه   های   داغ   بشمارم .

چه  می  شد   فرصتی   دیگر

به  آغوش   تو   بر   گردم

نخواهم   لحظه  ای   هم  بر   زمینت 

باز   بگذارم

که  زیبایت   نوشته  

مثل   یک   دیباچه ی   زرین؟

تمام   فصل   فصلت   را 

سپردی   دست   افکارم

تو   اما   مثل   شب   بو 

گوشه   ی   ایوان   تنهایم،  نمایانی

منم   عاشق ترین  همسایه ی 

چسبیده بردیوار  و   ایوانم