چهار شنبه

چهار شنبه

بیا  که  بگذری  از  آتش  غم    و   دوری

به  شعله  با  تن  من  ،  عاشقی و مستوری

منم ،  همو  که  ز  ادم  ،  تو  را  نمی  دانم

فرشته  ای  نکند  ،  یا  که  شایدم  حوری

چهارشنبه  مگر  فرق  می  کند  که  اگر

به  سرسرای  دلت  نسپری   شر و  شوری

در آی  زین  همه  پندار  کهنه  سالی  خویش

به  سر  رسیده  ،   زمین  و  زمان  مهجوری

ز  راستی   ،   بدرانیم     اندرون    فریب

کسی  نمی  خرد  این  عشق  های  مجبوری

در  این  کمینگه  تاریک  و  انتهای   سیاه

چراغ  تازه   بیفروز  اگر    که  از  نوری

چهارشنبه  اگر  می شود  ز  آخر  سال

هوای  آتشت  افتاده   شهر  ،  بد  جوری

حواسمان  همه  جمع  است  تا  نسوزد  دل

و یا  که  پیش   نیاید  ،  حریق  ناجوری

به  بام  خویش  بیا  ،  تا  که  آتشت   بینم

که  شایدم  برسد  گرمیش  به  دیجوری

بیا   به   همت  نوروز   و  دست  های  بهار

چراغ   راه   بیفروز   ،   بهر   هر   کوری