برف

              برف

در آن  گاه

سیاه

روزگار  سخت

در آن

دیجور سرد و سوز و  بی برگی

در آن

عریانی و بی بهره گی

خواب زمستانی

که هذیانش چو نفرین است

نفیر سرد باد دی

وزان و

سوز و سیمین است

و رقصی نیست

در شاخ تنومند درخت بید

و شمشاد

از زوال خویش می لرزد

و گل

بیهوش تنهائیست

و رود

از اندک خود  تشنه می  گردد

و کوه

از بی کسی

خارش به تن پیداست

و هیچ ستان باغ

از فرط بیهوده

عزاداراست

و بر شاخ بلند و لخت تبریزی

کلاغ غم

دو قار حسرتش پیداست

و مرد از ترس

در آغوش کلبه  دود  می کارد

و زن

بیمار  زایش  های  دیروز است

در این اندو هگین ایام

شبی در خواب دلتنگی

فرو می ریزد

از دستان گرم  آسمان تو

لحاف سرد و نرمین ، سپید برف

و آدم برفی دل ها

سر از شوق تو می خیزد

عروس خوش قد و بالا

زمستان

تک و تنها