برف پیری

                        برف پیری

ز مستانت که آمد ، برفت افتاده به ابرویم

تو در رقص و منم از درد می سوزد ، سر و رویم

ز سر مایی که آوردی ، ز سر بردی جوانی را

شبیه برگ ریزان شد ، ز سر تا صورت و مو یم

یخ آلود است ، هر شب ، کو چه های شهر دلتنگی

چه بن بستی است ، آن روزی که رفتی ، کو چه و کویم

بجز تو ، بی تو  ، هرگز همنشینم نیست ، الا ، من

من و تنهایی و اشک و هم آغو شی  ، بازویم

بهاری پیش رو دارم ، پس از سرمای دلگیرت

تو را  چون  لاله  رویان  در  بهارت  باز  می جویم