امید

همین  که  رفتی

جهان  عزا  شد

دلم  شکست  و  ،  ببین  چه  ها  شد؟

قفس  شکست و

پرنده  پر  زد

چه سان  دل  من  ،  چنین  رها  شد

چه پروراندی؟

به  ذهن  کانی

فریفت  ما   را  و  خود  خدا  شد

چه  دیده  بودم؟

چه  دیده  بودی؟

سراب  چشمت  ،  پر  از  بلا  شد

به  قصد  کعبه

شدم  ز  خانه

ز  لشکر  غم  ،  چه  نینوا  شد

دمار  ما   را

چنان  به  هم  زد

که  خاک  گردون  ،  نصیب  ما   شد

شب  آمد  و

تیره   شد  ،  جوانی

چه  آرزو  ها   که   بر  فنا  شد

سحر   رسید  و

جهان  درخشید

دری  که   بستی  ،  دوباره  وا  شد

یکی  شبیه

نگاه   اول

به  شهر  جانم  ،  چو  کدخدا  شد

حیات  خانه

ز  آب  و  جارو

دوباره  گرم   و  پر  از  صفا  شد

چه  زود  دست

دروغ   رو  شد

چه  زود  گندم  ز  جو  جدا  شد

در  امید  را

کسی  گشاید

که  از  درونِ  خود  آشنا  شد .