فریاد و کوه

می دویدم تا برو یانم به خیش .

گندمی شاید به گندمزار خویش .

هر چه کردم ، گندمی نایافتم .

پس چو جو کشتم ، همو گردید کیش .

گر بکاری در زمینی خار را .

حاصلت ناید مگر دندان و نیش .

آن شنیدستی که در غرقاب رود .

می جهد وامانده بر هیچ و هشیش .

این نمازت گر برای خلق نیست .

پس ریا بگذار و آن تسبیح و ریش .

گرگت ار خواهد که سو دایت کند .

واگذارش تا بیابی ، قوچ و میش .

بهتر آن باشد که از خود بگذری .

تا به دست آری دعای قوم ریش .

پس نشاید ، چو نکه دنیا را نهی .

گند مت  باید فرستی ، پیش پیش .

ناید از کوهی که فریادی کنی .

غیر فریادت ، نه کم آید نه بیش .