تبریزی دار

قد و  بالا ته  بنازم  ،  که  مناری  جوره

بغل   هامیشو وَ  هر  صب  ،  خجیر  نوره

خانه  می  دوش  کشی ، اسمته  تبریزی  دار

هر  که    نی  نه    تو  قشنگی  ،  گمانم  کورهَ