شب قدر

                          شب  قدر

گر  امشب  قدر  می  دانی  ،  به  الغوث  و  به  خلصنا

خلاصم  کن  ز  هجرانت  ،  به  یارب  ،  یارب ، امشب

جاده

                            جاده

مفهوم   عجیبی   است ، سفر، دیر رسیدن

از   جاده  ی   تقدیر   ،   به   مقصد  نرسیدن

افسوس   بزرگیست  ،  سفر  کرده   نداند

بار   دگرش   نیست   ،  تمنای   پریدن

چون  تلخ  شود  کام  ،   ز  ناکامی   ایام

از   مرگ   بجز   غم  نتوان   هیچ   شنیدن

با   پای   شکسته  نتوان ،  عزم   سفر   کرد

با   همنفسان  ،  هم  قدم   ،  همپای  دویدن

اندوه  به  اندازه   ی   این  درد   که   داند ؟

در  بی   خبری   مزه  ای   از   مرگ   چشیدن

کوتاه  کند   جاده  ی   نامرد  ،  به   ناگاه

عمری   که   تواند   به   درازای   کشیدن

چندیست  که   این  جاده ی  محبوب  تمدن

کارش   شده   ناگاه ،   ز  ما  ، خانه   دریدن

گاو   است   مگر   جاده ، که  هر   روز  تنی   چند

چون   یو  نجه   همی   بیند   و  از   بیخ  ،  چریدن

بر   مادر   میهن   ز   خجالت   ،   چه   بگویم

از   دره  ی    بیداد    و    ز   سرباز    گزیدن

رندانه ، چنان شد که بگو ئیم  چنین است

کار  حضرات  است  ،  لمیدن  ،  نشنیدن

آمار  بزرگیست  ، که  هر  ساله   دهد  مرگ

آیا  شود   این  قصه  شنید ن  ،  نرمیدن !؟

سر گذشت

                      سر  گذشت

ز سَر،  گذشت  و  من   اما   ز  خویش   نالانم

منم  همان  که   ز  خود  هم   کمی  نمی   دانم

گذشت  باید   اگر   در   مدینه  هم   باشی

تو  را   صدا    بزند  شیخِ   قوم   ،   سلمانم

هر شب

                       هر  شب

کسی  در   شعر   من   لیلی   و   مجنون   می  شود  هرشب

کسی   در   قامت  یکدل ،  پر   از   خون  می   شود   ،  هرشب

من   اما   بی   خیالم  ،   هر   چه   بادا   باد  ،   اما    او

بدون   شعر   من   هر گه ،  چو  هامون   می   شود  ،  هرشب

ز  دنیایم  کسی  آنقدر  می  دزد  ،  ز  من   گویا

حسابی  در   نگاه   از   من  ،  چو  قارون  می   شود  ،   هر  شب

بیابا  نم   هیا  هو   ئیست  ،  شعرم   لن   ترانی   هاست

همو   بالله  که  با  من  مثل   هارون   می   شود   هر   شب

نمیدانم که  ؟  اما  هر   چه  باشد ، عاشقش  هستم

نباشد  ،  جانم  از   جانانه   بیرون   می  شود  ،  هر   شب

کاش

                             کاش

کاش  می شد  مهربانی  را  سرود

اندکی   از   زندگانی   را   سرود

کاش می شد  رفت  باغ کودکی

آرزو ی   نو جوانی   را   سرود

کاش می شد عشق  برگردد عقب

تا   غزل   های  جوانی   را   سرود

عقل را   باید کنی  همراه  دل

تا   پیامی  آسمانی  را   سرود

واژه  های   سبز   را    باید   خرید

تا  کتاب    همزبانی   را   سرود

آگهی   باید   ز   هستی    و    و جود

تا   که   شعری   آر مانی   را    سرود