فیش

    

          فیش

فیش های دهه ی شصت همه رو به بهشت  .

کت و شلواری هفتاد، چه بنهاد و چه کشت؟ 

که  جهنم  ، نپذیرفت  ز  هشتادی  ، زشت 

ز گناهی  که به  فیش نود خویش، نوشت .

راهی کعبه شدیم  و  نرسیدیم حجاز 

سر بر آورده یکی دیر و یکی رو به کنشت. 

گنه از حد که گذر کرد، قبیحش ننمود

آنکه می خورد حرامی و به اندیشه پلشت. 

دل احساس مرا می شکنی، خانه خراب

ای که از مال یتیمان بنهی، خشت به خشت. 

به غنیمت نتوان ، اینهمه اندو خت به زر

که به میراث خورند و  ببرند پشت به پشت. 

یادم افتاد که در جنگ ، یکی پیر زنی 

می فرستاد ز انبان تهی، مشت به مشت. 

چه شد آن ماه قشنگی که در آمد به شبی

زین سیاهی نتوان ، نامه به مهتاب نوشت. 

نکند ، قدر که گفتند ، به  اَلفی  بد هند 

شد نصیب حضراتی که ندارند گذشت. 

ریسمانیست  ، که بر گردن گاوی  بنهند 

که ز محدوده ی خود ، بیش نخواهد از دشت. 

مصرع  آخر بیتم ، همه اش ، طا غو تیست 

"هر کسی آن دِرَوَد عاقبت  کار که کشت. "