وطن

                       وطن

<<  به نام خداوند جان و خرد

کزین بر تر اندیشه بر نگذرد>>

از این چون گذشتی بیارای خویش

بیندیش بر دین و ایمان و کیش

که بودی؟ چه بودی؟کجایی؟ همین

ز آیین و ملک و هوا و زمین

ز آغازت از خویش آغاز کن

وطن را سر آغاز این راز کن

یکی نیک مردم ز ایرانیان

ز اقوام پیش و ز ایلامیان

ز ایران پیش و ز اقوام خویش

همان گُرد مردان ایام پیش

همانان که فردوسیش یاد کرد

و طن را ز دیو و دد آزاد کرد

ز برزویه ، بهمن ، زجمشید و کی

کمانداری آرش و  تیر  وی

ز تهمینه تا جنگ گُرد آفرید

ز رستم که سهراب را بر درید

و طن پیرهن نیست تا بردری

بل  ، آیین و تن نیست تا بگذری

منت را وطن کن  ، وطن را منت

نشاید گذشت از وطن یا تنت

گرت  نام   ایران تو را هست باش

ز بو یش هر آیینه سر مست باش

و طن را زبانی بجز عشق نیست

و طن جای تمرین و سر مشق نیست

و طن را به ایل و دلیلت مخواه

و طن را در اندازه فیلت مخواه

چو ناموس، رگ های گردن گذار

عزیزش بر خویش و دیگر گذار

ز پرچم وطن زنده و شاد شد

هر آنکو که بیند ورا شاد شد

الا ای تو فرزند بوم  و برین

غیور و شهید و سر افراز دین

ز ایران ، هر جای و هر راه و رای

ز پستی بلندی و خورشید و ماه

ز شرق و ز غرب و شمال و جنوب

به خورشید تابان ، طلوع و غروب

در اقصای پست و بلند وطن

دماوند و دشت کویر ختن

خلیج همیشه سرافراز فارس

به گرمی الفاظ شیرین پارس

به اقوام ایرانی صلح جو

به آیین نیک و به آداب  خو

 زآیین پیش و ز آیین پس

خدا جاری اندر و لاغیر کس

ز نور و ز خور و ز آتش بلند

ز عشق و ز عقل و ز اخلاق و پند

چو شیران بغرد ، به آواز گرگ

به آغوش  گیرد  ، معمای  مرگ

بلند اختر و آسمانت سهی

هنر پر چمت را شود آگهی

<<  چو ایران نباشد تن من مباد

بدین بوم و بر زنده یک تن مباد >>