آرمان

                                         آرمان

آنکس  که  نخارد سرما  ، هم سر  ما  نیست

آن  زر که  شود تاج شهان ، گوهر  ما  نیست

خورشید جهان  ،  ماه  درخشان ، همه آفاق

مقصود بلندیست  که  جز  در  سر  ما  نیست

بگذشت  پریشانی  ما  هر  چه  که  بگذشت

نسلی  که  ندانست  ،  پدر و  ما در  ما  نیست

ما  رویش   سبزیم  ،  زمستان   نشناسیم

اندیشه  ی  سرما  زده ،   اندر  بر  ما   نیست

شاید  که    به    درگاه    دری    پای    کشیدیم

هر  گز  دگر  آن  کوچه  و  در  باور  ما  نیست

در  مزرعه  ی   ما   همه   اسبند  به  شیهه

آن  عرعر  بیهوده  و  آن  خر  ،  خر  ما  نیست

عفریت  سیه  پوش  که  دیوانه  ی  خویش  است

همسایه  و  همخانه   و   همسنگر  ما   نیست

ما   مست   می   ناب  خدائیم  ،   خدایی

از خون   رزان ،خون  کسان ، ساغر ما نیست

هر  جا  که  کلاغ   است  ،  به  اندیشه  ی  مردار

راهیست  که  ره  تو  شه  و  باغ  و  در  ما  نیست

آن  تیغ  که  می بُرد و  دستش  به  قضا   نیست

دستیست  بر   آشفته   ،  ولی  حیدر   ما   نیست

در  مکتب   ما   ،  هر  که   به  تسلیم   نیاید

مقبول   خداوند  دل   و  داور  ما   نیست