کو تاهیهای من

گاه  گاهی  که  میایی  ،  همه    در  پای  تو  اند 

تو  چه  داری  که  چنین  محو  تماشای   تو  اند ؟

بیصدا  می  روی  و  بوی   خوشت  پا  بر  جاست

نکند  اهل   بهشتی  ،  همه   شیدای   تو  اند

قصه گویی ، سر بلقیس و سلیمان  داری

شهر زادی  و  به  شهرم  ، همه رسوای  تواند

آفرین  بر  تو  که  در  نغمه  سرایی  ، غزلی

همه  اینگونه  هوا خواه  غزل  های  تو  اند

مر غکانند  همه  ، رو  به  تو  در  پروازند

دیر وقتیست در  اندیشه  ی  پرواز  تواند

***

مانده  بودم  به  کدامین   انگشت

قلم   عشق   به   دفتر   ببرم

پیش  آنان   که   سرودند   مرا

هست  شایسته  ،  بجز   سر  ببرم  ؟

هر  کدامین   که   به   چشمم  آمد

نشدم   ، چشم   به   دیگر   ببرم

ماه   و  خورشید   زمین   گیر   شدند

تا   که   این   قصه  به  آخر   ببرم