زنگ حضور

         زنگ  حضور

دست  خورشید

هر صبح.

می زند  زنگ  دبستان  حضور.

و نبودی

که برایت بنویسم 

هستم.

و  نبودی

که  برایت بنویسم

هستی.

 و نبودی

بنویسی  که  برایم

هستم.

و نبودی

بنویسی که برایم  هستی.

پای

این  قافیه  ی  بود  و  نبودت  مُردَم.

پای

این  قافیه  ی  بود  و  نبودم مُردی.

و  به  تکرار

ورق  می  خورد

 این  غیبت  ما.

و به  انبوه  نبودن  هامان

چه  قَدَر 

خنده  معطل   می  ماند.

چه قَدَر 

گریه  پشیمان  می  شد.

و به  تنهایی

هر  روز که  از  ما  می  رفت.

دست ما  هم

علف  یخ  می  خورد.

و تبسم

به خیال  ابدی  می  پژمرد.

سر  هر 

کوچه  ی  سرگردانی.

و چه  گل  ها می  مُرد.

پیش  دستان  طلبکرده  ی  بی  پاسخ  هم.

وبه هر  روز

من  و  آینه 

تمرین  لباسی  بودیم.

و چه  بیهوده

مشامی

که  پر  از  عطر  تقاضای  تو  بود.

و تو  و  خاطره

هر روز

به  کادوی  دلم  می  رفتید.

خفگی

معنی  هر روز  کراوات  تو  بود.

و تماشای

در  خانه ی  دیروز  نبودن  هامان

نیش  تر  می  زند

آن  سان که  به  چشمی  تیغی.

و کتابی

که پر از  غیبت  یک  دانشگاه

و ستونی

پر غین

پُر  استادی  بی  تحصیل  است.

چه قَدَر

تیک  زدیم.

غایب  بودن  را.

وچه  بیچاره

هوایی  که  در  آغاز   وزید.

و  چه  اندوه

نگاهی  که  سر  انجام  ندید.

و  چه  شرمی

که  پس  از  پاسخ  هر روز  رمید.

و  چه  پایی

که به زخم ره  بیهوده  دوید.

و  چه  گردی

که  در  ایام  نبودن  پاشید .

و چه  شوقی

که  در  افسوس  تماشا  لرزید.

و  گمانم

که  به  پایان  نرسد 

غیبت  ما.

و  چه  وحشتناک  است

که  تو  از  مدرسه  اخراج  شوی .

و من  از  مدرسه  اخراج  شوم.

پیش از  آنی

که  سر 

نیمکتی  بنشینیم .