آدم

            آدم

شبیه  خاطراتم

توی  دفتر  های  دیروز  تو

افتادم.

شبیه  آب  دزدک

لابلای  مو  یه  هایت

در  تب  و  تابم

تو

در نقاشیم 

شعری

و آن را

می سرایم

گاه  بی  تابم

ومی آیم

به  خوابت

هر  شبی 

و قتی  که  در  خوابم.

و  می  بینی  مرا

در  خواب

و من

هم  خواب  می  بینم.

که  آزادم.

و با  هم

می  شویم  از  رود

و  آنجا

سبزه  زاری  هست

تو

میگویی ،  بهشتش

من

هنوزم

 فکر  آن  خوابم.

که  رعدی  می  زند

چشمان  آهویت

و من

جستی و  می  خیزم

به دامنگاه

آن  کویم.

نمی دانم

چه  می  گویم

تو  خوابی  یا  که  من  خوابم

و لیکن

هر  چه  هست

از  خواب  و  بیداری

ولی

زیباست

در یادم.

و یادم  هست

مثل  گل

تو  در  بادی  وزان

در  رقص

 می  رفتی.

و  من 

دنبا ل  آهو  یت

رمیده  جان  و 

در  سودای  ماندن  در  بهشت  تو

سلیمانم.

سبا یت

گفت ،  بلقیسی

و  من  هم

شاه  شاهانم.

در آن  معبد  سرا

پای  درخت  نور

و  شهد  جاری  انگور

حیرانم.

چه  تصویری

چه  امواجی

چه  دریایی

به رویایم .

منم  اینجا

منم

آن  آدم  تنها

و  تو

بلقیس و  حوایم.

و می بینم

تو از  من  دور

پای

سیب  حسرت

جان  حوایت  برون  می  رفت.

و  من

 آدم  تر  از  آدم

همانجایم.

پر یشان  خواب  می  بینم.

نه !

نه این تنها  سراب  و  قت  بیداریست.

و من  با  تو

رها  اندر  بیابانی

که  نامش  را  نمی  دانم.

من و  تو

گیوه  ی  تقدیر  می  پو  شیم

و  هر  دو

می  دو یم از  سوی  گمراهی

عجب

برهوت و صحرایی

چه  دلگیر  و  چه  دنیایی.

نه

 نه اینجا...

تو  در  من  می  شوی  پیدا

و من  هم  در  تو

پیدایم.

و هر دو

می دویم  اندر  پی  دیروز

نه من خوابم

نه  تو  خوابی

من و  تو 

هر  دو  اکنون  آدمیزادیم .

در  این  دیرینه  گاه

آب  و  آتش

ما  به  خود  بر  گشته ایم

در خاک.

و  آن  اندک

از  آن  وادی

نفخت  فیه  من  روحی

برای  لمس  معنا بود .

برای

روز  بر  گشتن.

چه  بی  تابم

برای  بوی  تو

حالا  که  در  خاکم

چه  دلتنگم

برای  رفتن  و  دیدار

و  یا  شاید

که  در  خوابم.

و  حوا  را  خدا

جای  بهشت  من

فرود  آورد

خدا

ما  را  برای  هم

تو  را 

حوا 

مرا  آدم.