برو

               برو

هر چند زمانی  ز خود و خو یش  برو

از اهل  دیار  و  شه  و درویش  برو

زان  روی  گذر  ز حد و اندازه  و قال

از باور  و   اعتقاد   خود    پیش  برو

پای  ار  چه خلد به  خار و سنگ  عادت

بر پای  اگر  به زخم کین   ،   ریش  ، برو

گر  همره   و همسفر   بیابی  ،  بگزین

ور  طعنه  زند  دیو   بد  اندیش  ،  برو

آیین   به  آیینه  نمایان  کن   و  پس

بگذر   ز  عیوب   مذهب  و  کیش   ، برو

جان  را   مسپار   بر   زمستان  ، هلاک

از  رخوت   باد  سرد   بد  نیش  ،  برو

تا  رویش    فصل   آ  فرینش  طی  کن

بر  فصل   فسردگی   ،  میندیش  و برو