خشت من و تو

        خشت من و تو

من و تو خشت یک دیوار بودیم .

به خواب اندر درون غار بودیم .

کنار هم دو تاییمان یکی شد .

یکی بر دیگریمان متکی شد .

خمیر ما ز آب دیده کردند .

ز خشتی آدمی را چیده کردند .

یکی شد جنس مردی آدمیزاد .

از آن دیگر یکی حوا از او زاد .

عروسک های ما را ناز کردند .

دمیدند و حیات آغاز کردند .

همه دیدند و از ما می خریدند .

زشادی پیر هن ها می دریدند .

یکی را دیدن ما خوش نیامد .

برای   دیدن  ما هم نیامد .

همو افتاد بر جان من و تو .

جدا با من ، جدا با دامن تو .

جدایی کار خود را کرد آغاز .

که نیزار جدایی گردد آواز.

دوباره خشت ما را پشته کردند .

ز خون آدمی آغشته کردند .

مرا آدم تو را حوا سر شتند .

ز گندم سرزمینی تازه کشتند .

ز ما هریک منی را آفریدند .

من و ما را به همدیگر تنیدند .

زمین گهواره ی من های ما شد .

هزاران من ز من هامان جدا شد .

من هابیل را قابیل می کشت .

به سنگ و چوب و داس و بیل می کشت .

زمین من  ،زمان من ، زن من .

خدای من ، بت من ، دشمن من .

جهان پر شد زمن ، من شد منیت .

من هر کس خدا شد وقت نیت .

دو تا همسایه از هم دور گشتند .

کمی فیل و کمی  هم مور گشتند .

سپید و زرد و سرخ و لاجوردی .

بلند بالا ، میانه ، روی زردی.

یکی آمد که گوید یادتان هست .

یکی آمد که گیرد ز آدمی دست .

از این انبوه کمتر یادش آمد .

همان هم وقت رفتن خوابش آمد .

یکی رفت و همه در خواب رفتند .

چو بر فین قله ای در آب رفتند .

زمانی نور از مردم جداشد .

که شب بر کو چه مردم رها شد .

یکی این کوچه ،آن دیگر ز دیگر .

همه فانو سشان روشن شد از سر

یکی چون کو چه شان را روشنادید .

جهان را در میان کو چه شان دید .

چراغ هر کسی تاهرکجا رفت .

همانجا آخر دنیای او گشت .

خدا چون آفریده این جهان را .

چراغش را نهاده در دل ما .

کسی چون بر فروزد نور دل را.

رها سازد چراغ خشت و گل را .

چراغ دل نه یک ، بل چلچراغست .

چراغ عارفان هم ، زین چراغست .

چراغ دل بیفروزد ، سرت را .

کزین دو پشته سازد باورت را .

چراغ عقل و دل با هم بیفروز.

جهان در پیش چشمت می شود روز.