مهتاب

مهتاب

آسمانا ، گم شد امشب  ماه من .

یا تو  نفرین  کرده ای  یا آه  من .

کرده ای پنهان مرا هم یاد کن .

از غم دوری مرا آزاد کن .

در حریر شب اگر خوابانده ای .

از چه ما را از  حریمت رانده ای .

ای سیه پوش سپید اندام من .

دانه آوردم ، نخواهی دام من .

می نشینم مشر قم فردا شوی .

گر چه پنهانی ، ولی پیدا شوی .

امشبم را ای ستاره ناز نیست .

نای جانم را دگر ، آواز نیست .

این سیاهی نیست ، تار موی تو ست .

آن کمان صبح هم ابروی تو ست .

آسما نا شاه را بیدار کن .

دشمنم را از حقیری خار کن .

این شکم وا کن ، رها کن نور را .

خو شه پروین و صد انگور را .

کهکشا نا امشبی بیدار شو .

راه شیران ر ا  چو دیدی  تار شو .

ما عروس شب به صحرا می بریم .

ماه را امشب به دریا می بریم .

می شود امشب زمینم آسمان .

گر بیاید ماه من در این زمان .

گر چه تاریکی تو را روشن کنم .

شاید امشب ماه را بر تن کنم .

گر تو دیدی ماه من   ،  مهتاب را .

می فر ستی   تا ببو سد   ، ماه را .

صد ستاره می دهی دربان شود .

هر چه ماه من بخواهد آن شود .

ماه من از آسمانت بر تر است .

ماه من خورشید را پیغمبر است .

کور بیند ماه من بینا شود .

اشک چشمانش دمی دریا شود .

آه امشب آسمانا خسته ام .

چون نیامد ماه ، در را بسته ام .

گر تو دیدی زنگ ما را خواب کن .

بیصدا مهتاب را در قاب کن .

کاش امشب قاب جانم می شکست .

تا بگیرد قاب مهتابم به دست .