چهار پاره

       پر از خالی

من از لا تایلاتم ، خنده دارم .

خجالت از خدا و بنده دارم .

ز اعمالم اگر پرسند روزی .

زبانی الکن و شر منده دارم .

                   ***

من خاطره هامو از تو پس می گیرم .

و قتی که تو می روی نفس می گیرم .

تا مرغ دلم به جای دیگر نرود .

امروز برای دل ، قفس می گیرم .

              ***

حالا که دهاتیم ، کلاه من باش .

خواهی که شبم ، وگرنه ماه من باش .

پایم چو قلم ، شکسته در راه طلب .

تاوان گناه و اشتباه من باش  .

             ***

پروانه صفت شهد تو را نوش نمودم

آواز خو شت را همه جا گوش نمودم .

هر چند نبودی که به پایت ز سر اُفتم .

تن پوش تو را دیدم و آغوش نمودم .

                     ***

من ماندم و تنها سحر و یاد تو و خواب .

با یاد تو صد بو سه زدم بر رخ مهتاب

ای وای اگر صبح شود ، جای تو خالی .

من هاون تمثیل و درونم شده پر آب .

              ***

چشمم به در و گوش به فریاد تو کر شد .

پایان شب این قصه سر انجام سحر شد .

هر شب ز فراق تو به تکرار نشستم .

شاید که شبی آید و از یار خبر شد .

***

دیوان من از نام تو آغاز بگیرد .

مرغ غزل از بال تو پرواز بگیرد .

این طو طی اگر نغمه سر آید که عجب نیست .

لال از تو مغنی شود ، آواز بگیرد .

           ***

یک روز بیا پای در ختم گذری کن .

این شا خه خشکیده غم را تبری کن .

حالا که جوانی به سر آمد پسر عشق .

وقت است بیا کودک خود را پدری کن .

            ***

رفتند ز عشاق جهان نو بت ما شد .

این قامت از آن تحفه که دادند ، دو تا شد .

صد شکر که یک گو شه چشمی به من افتاد .

آنانکه ندیدند و نخوردند  ، چه ها شد .

             ***

ایدوست اگر چشم تو گریان نمی شد .

چند قطره از آن اشک تو باران نمی شد .

داغ عطش لاله به جا بود ، همیشه .

این درد بجز عشق تو درمان نمی شد.

            ***

چون کرم مرا پیله تنیدی که بمیرم .

عمریست در این پیله خود کرده اسیرم .

پروانه صفت چون قفس خویش دریدم .

در جنت آگاهی امروز امیرم .

               ***

شاهینی و صحرای دلم باز تو جوید .

این بار هوس لحظه ای آن ناز تو جوید .

چون اوج بگیری دلم از شوق بر آید .

تیری که پی نقطه پرواز تو جوید .

             ***

در حو ض تو چون ماهی بی باله روانم .

افتاده ام اما سخن آب ندانم .

قلاب رقیبان اگرم ، صید تو آید .

من طعمه شوم جان تو از صید رهانم .

                    ***

بیمار شوی موی تو بر شانه بگیرم .

هر جا که روم باز ره خانه بگیرم .

یک جرعه از آن مهر که ریری به پیاله

مستت شوم و بو سه جانانه بگیرم .

               ***

تو صیف تو را به دیگران  ،  باز کنم .

هر جا سخن تو را سر آغاز کنم .

آن جمله  ی  آخری که من خواهم گفت .

پایان سخن نام تو آغاز کنم .

              ***

پای آن دار سخن ترکه  ی شلاق تو یی .

آیتی  ، معجزه ای  ، نقطه خلاق تو یی .

در عیار تو ندانند  ، که چندی و چه ای ؟

مسگرانند همه ، زرگر   و  براق تو یی .

            ***

آنانکه بهشت وعده دادند  تو را .

امروز مرا سیاه و فردای تو را .

از  آدم و حوا خبری نیست دگر .

تو قدر مرا بدان و من قدر تو را .

            ***

ایکاش اگر گذشته را می شد دید .

آن کودک دل شکسته را می شد دید .

می شد که به او بگو یمش ، جان رفیق .

بر خود نگری فرشته را می شد دید .

            ***

آن روز که دیدمت فراموشم کن .

حالا که کنارمی در آغوشم کن .

این لحظه که عشق شعله ور می گردد

دیدی که در آتشم   ، خامو شم کن .

             ***

آواز صدای آب را می دانم .

از چک چک آب نغمه ها می خوانم .

حالا که صدای پای همسایه رسید .

آن عهد که بسته ام بر آن می مانم .

             ***

از کوچ دیار این دلم می گیرد .

از دوری یار گریه ام می گیرد .

هر چند نیا مدیم تا مانده شویم .

از بازی مار خنده ام می گیرد .

                 ***

پایان سخن  ، سلام  ای دوست  ، سلام .

از من به تو این درود و بدرود  ، تمام .

حالا که به خاک اندرم می بینی .

یک فاتحه ای بخوان و شد ختم کلام .